жер бетіндегі табиғи қорлардың, оның ішінде өсімдіктер жамылғысының басты бір типі. Құрамында бір-біріне жақын өскен ағаштың бір немесе бірнеше түрлері бар табиғи кешен. Құрамы мен өсуіне қарай мәңгі жасыл, қылқанды, ақшыл қылқанды, күңгірт қылқанды, жапырақты, ұсақ жапырақты, жалпақ жапырақты, тропиктік, муссондық, мангрлық және т.б. ормандар деп бөледі. Орманның құрылымы ортаның физикалық-географиялық жағдайларына, өсімдіктердің түрлік құрамы мен биологиялық ерекшеліктеріне байланысты болады. Ол топырақ түзілуіне, климатқа, ылғал айналу процесіне және т.б. әсері көп, тропосферамен өзара белсенді әрекетте болады да, оттек пен көміртектің алмасу деңгейін анықтайды (ең ірі орманды аймақтар атмосферадағы оттектің шамамен 50%-ын "өндейді"). Құрлықтың 27%-ынан астамын алып жатқан орман — географиялық ландшафт элементі. Орманда ағаш, бұта, шөптесін өсімдіктер, мүк, қына, т.б. өседі.[1][2]
Докучаев Василий Васильевич (17.02.1846 - 26.10.1903) - русский ученый-естествоиспытатель, основатель современного научного почвоведения и комплексного исследования природы. Родился в семье сельского священника. Окончил Смоленскую семинарию и Петербургский университет. В 1877, составив (вместе с В. И. Чаславским) обзорную почвенную карту Европейской России, начал изучение русского чернозема — “царя почв”, в результате чего им были заложены основы учения о почве как особом естественно-историческом теле и о факторах почвообразования. В 1886 дал первую в мире научную классификацию почв. Как истинный патриот и гражданин, отдавал все силы и знания практическим вопросам сельского хозяйства и в целом экономического благосостояния России; им составлен обширный план комплексных мероприятий по борьбе с засухой (восстановление зернистой структуры чернозема, лесные полезащитные полосы, снегозадержание и регулирование стока талых вод, правильная почвообработка, строительство прудов и мелких водоемов, охрана лесов, вод и борьба с эрозией почвы). На основе учения Докучаева возникли прогрессивные русские школы физической географии, геоботаники, ботанической географии, геоморфологии, динамической геологии и др. Главными сочинениями Докучаева стали “Русский чернозем” (1883), “Наши степи прежде и теперь” (1892), “К учению о генах природы” (1899), “Место и роль современного почвоведения в науке и жизни” (1899).
жер бетіндегі табиғи қорлардың, оның ішінде өсімдіктер жамылғысының басты бір типі. Құрамында бір-біріне жақын өскен ағаштың бір немесе бірнеше түрлері бар табиғи кешен. Құрамы мен өсуіне қарай мәңгі жасыл, қылқанды, ақшыл қылқанды, күңгірт қылқанды, жапырақты, ұсақ жапырақты, жалпақ жапырақты, тропиктік, муссондық, мангрлық және т.б. ормандар деп бөледі. Орманның құрылымы ортаның физикалық-географиялық жағдайларына, өсімдіктердің түрлік құрамы мен биологиялық ерекшеліктеріне байланысты болады. Ол топырақ түзілуіне, климатқа, ылғал айналу процесіне және т.б. әсері көп, тропосферамен өзара белсенді әрекетте болады да, оттек пен көміртектің алмасу деңгейін анықтайды (ең ірі орманды аймақтар атмосферадағы оттектің шамамен 50%-ын "өндейді"). Құрлықтың 27%-ынан астамын алып жатқан орман — географиялық ландшафт элементі. Орманда ағаш, бұта, шөптесін өсімдіктер, мүк, қына, т.б. өседі.[1][2]
Родился в семье сельского священника. Окончил Смоленскую семинарию и Петербургский университет. В 1877, составив (вместе с В. И. Чаславским) обзорную почвенную карту Европейской России, начал изучение русского чернозема — “царя почв”, в результате чего им были заложены основы учения о почве как особом естественно-историческом теле и о факторах почвообразования. В 1886 дал первую в мире научную классификацию почв.
Как истинный патриот и гражданин, отдавал все силы и знания практическим вопросам сельского хозяйства и в целом экономического благосостояния России; им составлен обширный план комплексных мероприятий по борьбе с засухой (восстановление зернистой структуры чернозема, лесные полезащитные полосы, снегозадержание и регулирование стока талых вод, правильная почвообработка, строительство прудов и мелких водоемов, охрана лесов, вод и борьба с эрозией почвы).
На основе учения Докучаева возникли прогрессивные русские школы физической географии, геоботаники, ботанической географии, геоморфологии, динамической геологии и др.
Главными сочинениями Докучаева стали “Русский чернозем” (1883), “Наши степи прежде и теперь” (1892), “К учению о генах природы” (1899), “Место и роль современного почвоведения в науке и жизни” (1899).