Сарыарқа – «Қазақтың ұсақ шоқысы» деп те аталады (Орталық Қазақстан ұсақ шоқысы). Батыстан шығысқа дейін ұзындығы 1200 км, оңтүстіктен солтүстікке дейін 950 км. Батыс жағы біршама тегістеу, Ұлытаудың таулы жерлері (1133 м) және Көкшетау үстірті (947 м, Көкше тауы) салыстырмалы биіктігімен ерекшеленеді. Шығыс жағы 1403 метр (Қарқаралы таулары), 1469 метр (Шыңғыстау жотасы) және 1566 метрге жететін ең биік шоқысына (Ақсораң тауы) дейін биіктеп отырып, шоқылы жер бедерімен айрықшаланады. Сарыарқа геологиялық жас жағынан тым көне тауға жатады, яғни жылдар бойы мүжіліп бірте-бірте шөгіп бара жатқан кəрі тау. Салыстыру үшін айтқанда еліміздің шығысындағы Алтай тауы жас тауға жатады.
Первые письменные свидетельства о нашем крае содержат древнерусские летописи. Из них, наряду с данными археологии, мы получаем сведения о событиях IX-XII вв.К тому времени уже сложился современный географический ландшафт.По природным условиям Владимирский край делится на две отличные друг от друга части: Мещеру и Ополье. Естественными границами владимирского Ополья служат реки Клязьма — с юга, Нерль — с востока и с севера, и возвышенность (плато) — с севера и запада.По территории Ополья протекают речки Рпень, Колокша, Пекша, Селекша, Скомянка и др. Здесь много небольших полузаросших озёр, болот (например, огромное Берендеево болото, расположенное по правому берегу р. Нерль). Почвы Ополья плодородны, о чём свидетельствуют произрастающие здесь дуб, вяз, орешник, липа, которые не приживаются на плохих почвах. В опольной стороне чаще бывают порывистые и сильные ветры, летом усиливающие жар и сухость, а зимой стужу. В период продолжительной сухой погоды верхний слой почвы трескается вертикальными расщелинами до метра глубиной, в то время как на поверхности образуется плотная жёсткая кора, непроницаемая ни для воды, ни для растений. После продолжительной засухи эта почва делается очень крепкой и почти не пригодной для обработки, так как разбивать затвердевшие и засохшие глыбы земли приходилось обухами; работа тяжёлая и отнимающая много времени.Мещера — обширная болотистая равнина между реками Ока, Клязьма, Москва, Колпь, Судогда. Вся эта территория перенасыщена грунтовыми водами. Здесь много лесов. Вследствие естественных природных различий и хозяйственное осноение края шло различными путями. Огромное пространство Волго-Окского междуречья было заселено финно-угорскими племенами — меря, мурома, мещера. Поселения этих племён располагались вблизи рек. Они жили и больших домах с двускатной крышей с несколько углублённым земляным полом и очагом из валунов, обмазанных глиной. Очаги в домах топились по-чёрному, то есть дым выходил через дверь. Несколько позднее на смену большим приходят небольшие дома (10×12 м).
Сарыарқа – «Қазақтың ұсақ шоқысы» деп те аталады (Орталық Қазақстан ұсақ шоқысы). Батыстан шығысқа дейін ұзындығы 1200 км, оңтүстіктен солтүстікке дейін 950 км. Батыс жағы біршама тегістеу, Ұлытаудың таулы жерлері (1133 м) және Көкшетау үстірті (947 м, Көкше тауы) салыстырмалы биіктігімен ерекшеленеді. Шығыс жағы 1403 метр (Қарқаралы таулары), 1469 метр (Шыңғыстау жотасы) және 1566 метрге жететін ең биік шоқысына (Ақсораң тауы) дейін биіктеп отырып, шоқылы жер бедерімен айрықшаланады. Сарыарқа геологиялық жас жағынан тым көне тауға жатады, яғни жылдар бойы мүжіліп бірте-бірте шөгіп бара жатқан кəрі тау. Салыстыру үшін айтқанда еліміздің шығысындағы Алтай тауы жас тауға жатады.