1)единица измерения: в ньютонах 2)прибор для измерения: весы 3)вес это сила, с которой любое тело вследствие притяжения земли действует на опору или подвес. вес тела векторная величина, которую обозначают буквой . 4) вес тела − векторная величина, которую обозначают буквой p . вес покоящегося, а также равномерно и прямолинейно движущегося (относительно земли) тела по своему численному значению равен действующей на него силе тяжести:
т p = f т = m g , где m
− масса, g
− ускорение свободного падения. вес и сила тяжести приложены к разным объектам: вес p → приложен к опоре или подвесу, а сила тяжести т f т →
дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа, там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў, дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.
ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца, дзе сафія плыве над дзвіною, нібы там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца, калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры, над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў, белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах, і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.
дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі, што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме, дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі, а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.
дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі, дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары, а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі, як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі, там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок. тая гордая мова, якую й тады не забудзем, калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам, лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць, ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе. мы клянёмся табе, што ніколі, ніколі, ніколі, так, ніколі не кінем, не кінем, не кінем цябе.
2)прибор для измерения: весы
3)вес это сила, с которой любое тело вследствие притяжения земли действует на опору или подвес. вес тела векторная величина, которую обозначают буквой .
4) вес тела
−
векторная величина, которую обозначают буквой
p
. вес покоящегося, а также равномерно и прямолинейно движущегося (относительно земли) тела по своему численному значению равен действующей на него силе тяжести:
т
p
=
f
т
=
m
g
,
где
m
−
масса,
g
−
ускорение свободного падения.
вес и сила тяжести приложены к разным объектам: вес
p
→
приложен к опоре или подвесу, а сила тяжести
т
f
т
→
−
к телу.
дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа,
там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў,
дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.
ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца,
дзе сафія плыве над дзвіною, нібы
там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца,
калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры,
над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў,
белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.
дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.
дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі,
як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі,
там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
тая гордая мова, якую й тады не забудзем,
калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам,
лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
мы клянёмся табе, што ніколі,
ніколі,
ніколі,
так,
ніколі не кінем,
не кінем,
не кінем цябе.