Датчанка двухлетнего нигерийского мальчика, от которого отказались родители
Почти год с момента, как датчанка Аня Ринггрен Ловен (Anja Ringgren Loven) нашла на улице истощенного двухлетнего малыша. Она назвала его Хоуп (Hope - надежда). Собственные родители выгнали мальчика из дома, посчитав "колдуном". Тогда ему было чуть больше года, и он выживал только благодаря подачкам прохожих. Аня забрала его в свой приют, который содержит вместе со своим мужем Дэвидом Эммануэлем Умемом. В нем живут детей от года до 14 лет.
Когда Аня опубликовала фото с Хоупом в Фейсбуке, пользователи со всего мира начали перечислять ей деньги. Всего был собран $ 1 млн. В планах у Ани и ее мужа - большой детский дом и клиника для детей. А Хоуп сейчас совсем не напоминает "скелетик на ножках". Это веселый малыш, который, по словам приемной мамы, "вовсю наслаждается жизнью".
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...
Датчанка двухлетнего нигерийского мальчика, от которого отказались родители
Почти год с момента, как датчанка Аня Ринггрен Ловен (Anja Ringgren Loven) нашла на улице истощенного двухлетнего малыша. Она назвала его Хоуп (Hope - надежда). Собственные родители выгнали мальчика из дома, посчитав "колдуном". Тогда ему было чуть больше года, и он выживал только благодаря подачкам прохожих. Аня забрала его в свой приют, который содержит вместе со своим мужем Дэвидом Эммануэлем Умемом. В нем живут детей от года до 14 лет.
Когда Аня опубликовала фото с Хоупом в Фейсбуке, пользователи со всего мира начали перечислять ей деньги. Всего был собран $ 1 млн. В планах у Ани и ее мужа - большой детский дом и клиника для детей. А Хоуп сейчас совсем не напоминает "скелетик на ножках". Это веселый малыш, который, по словам приемной мамы, "вовсю наслаждается жизнью".
Объяснение:
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...