Увесь "Кабзар" непарыўна звязаны з народнай творчасцю. Гэта цалкам натуральна і зразумела. Паэт вырас з украінскага фальклору і ніколі гэтых сувязей не парываў. Адзін з гісторыкаў украінскай літаратуры яшчэ ў дожовтневі часы пісаў: "З Котляревским да літаратуры народ увайшоў і сеў у ей па куце, остаючись там і па гэты дзень жаданым госцем". Калі пра літаратуру да Шаўчэнкі яшчэ можна было выказацца ў такі спосаб, то з прыходам Кабзара народ ва ўкраінскай літаратуры стаў не госцем, а гаспадаром.Заўседы адчуваючы непарыўную сувязь з народам, пост смела чэрпаў з вуснапаэтычнай творчасці ідэі, сюжэты, вобразы, рытміку. Гэта не "мяжа", уласціва яго папярэднікам і сучаснікам-рамантыкам, гэта не стылізацыя пад фальклор, да якой звярталіся шматлікія пасты да Шаўчэнкі, у час яго і пасля яго. Элементы вуснай народнай творчасці (у пэўнай ступені і неўсвядомлена) ўпляталіся ва ўласныя думы і словы паэта. Часам ен мог запазычыць з народнай песні нават асобныя радкі.
Многія творы Шаўчэнкі сталі песнямі: “Думы мае”, “Запавет”, “Сон”, “Мінаюць дні, мінаюць ночы”, “Доля”, “Зацвіла ў даліне”, “Цячэ вала з-пад явара” і інш.
Многія творы Шаўчэнкі сталі песнямі: “Думы мае”, “Запавет”, “Сон”, “Мінаюць дні, мінаюць ночы”, “Доля”, “Зацвіла ў даліне”, “Цячэ вала з-пад явара” і інш.