Нақадар оддий, аммо шу билан бирга ҳаётий фикрлар. Бундан минг йиллар олдин айтилган бу сўзлар бугун ҳам ўз қадр-қийматини йўқотгани йўқ. Нега? Бунинг сабаби не? Ўйлаб кўрайлик-чи? А, лаббай? Вақтингиз борми? Олтинга тенг дақиқаларингизни биз учун ажрата оласизми? Нима сабабдан бундай деяётганлигимни мақола интиҳосида тушуниб оласиз. Унда бир мулоҳаза қилиб кўрайлик?
Фахр нима? Ўз ишингни севиш! Қилаётган амалларингдан лаззат олиш! Бу дунёда ҳамма касбнинг, ҳунарнинг бир-бирини такрорланмас даражадаги сир-синоати, жозибаси бор. Мен ҳеч бирини ажратиб кўрсатмоқчи эмасман. Уларга иддао ҳам қилмайман. Шунчаки, ўзимнинг касбимни севаман! Умид қиламанки, худди сиз каби!
Ўқитувчи бўлиш шараф! Унинг нони қаттиқ. Айтаётган гапинг, ўқувчиларга бераётган билиминг одил, ҳаққоний бўлиши керак.
Унда яхшини ёмон, ёмонни яхши дейиш ярамайди.
Унда сохталикка йўл қўйиш – фожиага олиб келади. Ситқидилдан ўз тажрибаларингни ёшларга улашишинг керак! Сен Давлат ва Миллат ўртасидаги кўприк бўласан! Бирини иккинчиси қарши қўймайсан. Бирини бошқасидан устун кўрмайсан.
Ана шу амалларга амал қилсанг, сен чин ўқитувчи бўла оласан! Қаддингни ур! Кам бўлма. Аммо...
Гуруч курмаксиз бўлмайди. Жалолиддин Румий айтади: “Қуёш ҳамманинг устига бир хил нур сочар, аммо гул бошқа ҳид, ахлат эса бошқа ҳид тарқатади”.
Одамларнинг ҳам гул-у ахлатлари бор! Юқорида зикр этилган амалларга амал қилиб, ўзидан атрофга фойда келтираётган гуллар ёнида, аҳлатлар ҳам бор. Ғурур ҳиссини туядиган касбимизда унга доғ туширадиган “ўқитувчилар” ҳам йўқми орамизда?
Унда улар ким?
Бир гап айтай:
Улар ўқитувчи эмас!
Бу касбнинг машаққатли бўлади, димоғ ила юрадиган, яқинлари, дўстлари, ҳамкасбларини менсимай, ишидан фақат кибр ҳиссини туйиш ўқитувчиликка эмас!
“Ўроқда бор-у, машоқда йўқ!” деган нақл кетидан қувиб, ёшларга жамиятни иллатлардан ҳалос бўлишга ундайдиган, лекин ўзи унга амал қилмайдиган ўқитувчи эмас!
Бугун кўпчиликка дарс бераётган “чаласавод”, асл мутахассислиги бошқа бўлган, ўқитувчи бўлиб олиб, энсани қотирувчи гапларни айтиб, ўзидан “профессер” санаб, фақат номигагина дарс бериш ўқитувчиликка эмас!
Ўзи ким ўқитувчилар? Қандай касб бу ўқитувчилик мана ҳозирги вақтда ўқитувчиларга давлатимиз томонидан кенг имконятлар яратилмоқда, маош масаласида ҳам камчилик йўқ.
Кечалари билан ухламасдан ўқиётган китоблари, тайёрлаётган дарсликлари, ўз билим ва кўрсатмаларини ўқивчиларга ситқидилдан ўргатадиган асл ўқитувчилардир!
Юртимиз тинч! Кўз тегмасин! Ана шу юрт фарзандларига ҳормай-толмай дарс бериб келаётган ўқитувчиларга тақсинлар айтишимиз керак.
Бугун бутун дунёда тинчлик ҳукум суриб юрипти илмий ишлар қилиш учун кетган ўз тажрибаларини янада кенгайтириш илинжида кетган ўқитувчию профессерларга мақтовлар айтсак арзийди!
“Ўзимдан муносиб шогирд чиқарай! Эртага юртга, жамиятга муносиб фарзанд, яхши кадр бўлсин!” дея ўз жигаридек сабоқ берадиган ҳақиқий муаллим саналади!
Юқорида ҳамма ўз ишини қилсин дедим.!
Буларнинг бари касбини севиш орқалидир. Ҳар ким ўз касбини севиб унга амал қилиши керак шундагина у ўз сохасини мутахасиси бўла олади
O'zbek xalqi boshqa davlatlardan mehmondo'stligi, qo'li ochig'ligi, yordamga shayligi bilan boshqa davlatlardan ajralib turadi. Hozirgi kungada O'zbekistonning yosh avlodlari, ota-bobolaridan kattalarga bo'lgan hurmat, qiynalganlarga yordam berish kabi fazilatlar bizga kattalarda me'ros bo'lib qoldi.
Masalan, o'tgan yili O'zbekistonning Sirdaryo viloyatida Sardoba suv ombori yorilib ketdi. U yerning aholisi katta talofatlar ko'rdi. Ammo O'zbekistonning mard, yordamga shay insonlari ularga qo'lidan kelgancha ko'maklashdi.
Yoki hozirgi kunimizdan koronavirus kasalligini olsak. Ko'p insonlar qiynalishiga qaramay bir-biriga ushbu kasallikni yengishda dalda bermoqdalar. Qurbi yetadiganlar kasallarning dorilarini olib bermoqdalar yoki boshqa taraflama moddiy va ma'naviy yordam bermoqdalar.
Донишманддан сўраган эканлар:
- “Инсон қандай ҳолатда бахтли бўлади?”
Донишманд жавоб берган экан:
- “Ўзининг севган ишини қилса! Ундан роҳат олиб, элига, юртига, атрофдагиларга фойда келтирса!”
Нақадар оддий, аммо шу билан бирга ҳаётий фикрлар. Бундан минг йиллар олдин айтилган бу сўзлар бугун ҳам ўз қадр-қийматини йўқотгани йўқ. Нега? Бунинг сабаби не? Ўйлаб кўрайлик-чи? А, лаббай? Вақтингиз борми? Олтинга тенг дақиқаларингизни биз учун ажрата оласизми? Нима сабабдан бундай деяётганлигимни мақола интиҳосида тушуниб оласиз. Унда бир мулоҳаза қилиб кўрайлик?
Фахр нима? Ўз ишингни севиш! Қилаётган амалларингдан лаззат олиш! Бу дунёда ҳамма касбнинг, ҳунарнинг бир-бирини такрорланмас даражадаги сир-синоати, жозибаси бор. Мен ҳеч бирини ажратиб кўрсатмоқчи эмасман. Уларга иддао ҳам қилмайман. Шунчаки, ўзимнинг касбимни севаман! Умид қиламанки, худди сиз каби!
Ўқитувчи бўлиш шараф! Унинг нони қаттиқ. Айтаётган гапинг, ўқувчиларга бераётган билиминг одил, ҳаққоний бўлиши керак.
Унда яхшини ёмон, ёмонни яхши дейиш ярамайди.
Унда сохталикка йўл қўйиш – фожиага олиб келади. Ситқидилдан ўз тажрибаларингни ёшларга улашишинг керак! Сен Давлат ва Миллат ўртасидаги кўприк бўласан! Бирини иккинчиси қарши қўймайсан. Бирини бошқасидан устун кўрмайсан.
Ана шу амалларга амал қилсанг, сен чин ўқитувчи бўла оласан! Қаддингни ур! Кам бўлма. Аммо...
Гуруч курмаксиз бўлмайди. Жалолиддин Румий айтади: “Қуёш ҳамманинг устига бир хил нур сочар, аммо гул бошқа ҳид, ахлат эса бошқа ҳид тарқатади”.
Одамларнинг ҳам гул-у ахлатлари бор! Юқорида зикр этилган амалларга амал қилиб, ўзидан атрофга фойда келтираётган гуллар ёнида, аҳлатлар ҳам бор. Ғурур ҳиссини туядиган касбимизда унга доғ туширадиган “ўқитувчилар” ҳам йўқми орамизда?
Унда улар ким?
Бир гап айтай:
Улар ўқитувчи эмас!
Бу касбнинг машаққатли бўлади, димоғ ила юрадиган, яқинлари, дўстлари, ҳамкасбларини менсимай, ишидан фақат кибр ҳиссини туйиш ўқитувчиликка эмас!
“Ўроқда бор-у, машоқда йўқ!” деган нақл кетидан қувиб, ёшларга жамиятни иллатлардан ҳалос бўлишга ундайдиган, лекин ўзи унга амал қилмайдиган ўқитувчи эмас!
Бугун кўпчиликка дарс бераётган “чаласавод”, асл мутахассислиги бошқа бўлган, ўқитувчи бўлиб олиб, энсани қотирувчи гапларни айтиб, ўзидан “профессер” санаб, фақат номигагина дарс бериш ўқитувчиликка эмас!
Ўзи ким ўқитувчилар? Қандай касб бу ўқитувчилик мана ҳозирги вақтда ўқитувчиларга давлатимиз томонидан кенг имконятлар яратилмоқда, маош масаласида ҳам камчилик йўқ.
Кечалари билан ухламасдан ўқиётган китоблари, тайёрлаётган дарсликлари, ўз билим ва кўрсатмаларини ўқивчиларга ситқидилдан ўргатадиган асл ўқитувчилардир!
Юртимиз тинч! Кўз тегмасин! Ана шу юрт фарзандларига ҳормай-толмай дарс бериб келаётган ўқитувчиларга тақсинлар айтишимиз керак.
Бугун бутун дунёда тинчлик ҳукум суриб юрипти илмий ишлар қилиш учун кетган ўз тажрибаларини янада кенгайтириш илинжида кетган ўқитувчию профессерларга мақтовлар айтсак арзийди!
“Ўзимдан муносиб шогирд чиқарай! Эртага юртга, жамиятга муносиб фарзанд, яхши кадр бўлсин!” дея ўз жигаридек сабоқ берадиган ҳақиқий муаллим саналади!
Юқорида ҳамма ўз ишини қилсин дедим.!
Буларнинг бари касбини севиш орқалидир. Ҳар ким ўз касбини севиб унга амал қилиши керак шундагина у ўз сохасини мутахасиси бўла олади
O'zbek xalqi boshqa davlatlardan mehmondo'stligi, qo'li ochig'ligi, yordamga shayligi bilan boshqa davlatlardan ajralib turadi. Hozirgi kungada O'zbekistonning yosh avlodlari, ota-bobolaridan kattalarga bo'lgan hurmat, qiynalganlarga yordam berish kabi fazilatlar bizga kattalarda me'ros bo'lib qoldi.
Masalan, o'tgan yili O'zbekistonning Sirdaryo viloyatida Sardoba suv ombori yorilib ketdi. U yerning aholisi katta talofatlar ko'rdi. Ammo O'zbekistonning mard, yordamga shay insonlari ularga qo'lidan kelgancha ko'maklashdi.
Yoki hozirgi kunimizdan koronavirus kasalligini olsak. Ko'p insonlar qiynalishiga qaramay bir-biriga ushbu kasallikni yengishda dalda bermoqdalar. Qurbi yetadiganlar kasallarning dorilarini olib bermoqdalar yoki boshqa taraflama moddiy va ma'naviy yordam bermoqdalar.