Приближается праздник Победы, твой праздник, ветеран и праздник всех людей Земли. И мы в который раз говорим:
- Слава героям, слава!..
Этот праздник и эту славу вы заслужили своим ратным подвигом на войне. Склоняя голову перед вечной памятью павших, и перед вечной славой живущих, я благодарна Вам за подаренную нам жизнь, свободу и мир на нашей Земле. Дорого досталась нам эта победа. Около 20миллионов людей не увидели салюта Победы, многие уже после войны умирали от тяжелых ран в госпиталях. Вот поэтому так дорог Вам каждый мирный рассвет над страной, каждый прожитый день. Вы завоевали этот мир и заслужили это счастье.
Мне выпала огромная честь жить в мирной стране, и я благодарю Вас за это подаренное право быть счастливой.
Своей достойной жизнью и памятью о Вас, мы должны восполнить ту боль утрат и потерь, которую чувствуете Вы, ветераны Второй мировой войны, каждый раз приходя на праздник Победы. Увековечить память о той войне – наш святой долг.
Но не все так безоблачно в этом мире. В некоторых странах, которые освобождала Советская Армия, демонтируют памятники нашим солдатам, оскверняются могилы, а взамен этого устанавливают памятники бывшим нацистам, предателям, там их считают героями. Даже в нашей стране, победившей фашизм, есть организации неофашистов.
Честным людям нужно быть очень бдительными, чтобы не позволять осквернять память погибших и ныне живущих ветеранов. Мы должны всегда помнить о том, какою ценою завоеван мир и счастье на земле. Мы с Вами, мы помним Вас, ветераны.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Дорогие ветераны!
Приближается праздник Победы, твой праздник, ветеран и праздник всех людей Земли. И мы в который раз говорим:
- Слава героям, слава!..
Этот праздник и эту славу вы заслужили своим ратным подвигом на войне. Склоняя голову перед вечной памятью павших, и перед вечной славой живущих, я благодарна Вам за подаренную нам жизнь, свободу и мир на нашей Земле. Дорого досталась нам эта победа. Около 20миллионов людей не увидели салюта Победы, многие уже после войны умирали от тяжелых ран в госпиталях. Вот поэтому так дорог Вам каждый мирный рассвет над страной, каждый прожитый день. Вы завоевали этот мир и заслужили это счастье.
Мне выпала огромная честь жить в мирной стране, и я благодарю Вас за это подаренное право быть счастливой.
Своей достойной жизнью и памятью о Вас, мы должны восполнить ту боль утрат и потерь, которую чувствуете Вы, ветераны Второй мировой войны, каждый раз приходя на праздник Победы. Увековечить память о той войне – наш святой долг.
Но не все так безоблачно в этом мире. В некоторых странах, которые освобождала Советская Армия, демонтируют памятники нашим солдатам, оскверняются могилы, а взамен этого устанавливают памятники бывшим нацистам, предателям, там их считают героями. Даже в нашей стране, победившей фашизм, есть организации неофашистов.
Честным людям нужно быть очень бдительными, чтобы не позволять осквернять память погибших и ныне живущих ветеранов. Мы должны всегда помнить о том, какою ценою завоеван мир и счастье на земле. Мы с Вами, мы помним Вас, ветераны.
Объяснение:
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.