Решите ситуации: 1. Предположим, что французский производитель женской одежды стремится расширить рынок путем экспорта в Канаду или США. Что бы Вы ему порекомендовали для достижения максимальной эффективности?

2. Предположим, торговец безалкогольными напитками решил выйти на российский рынок. Учитывая особенности культурной среды, подготовьте для него рекомендации.
Рассмотрите бизнес-ситуацию мини-кейса, предложенного ниже. Представьте данную ситуацию в Астане. Определите отношение казахстанской публики к сети McDonald’s и китайским ресторанам. Какие отличия от описанного Сингапура Вы заметили? Чем они обусловлены? Как фирма McDonald’s учитывает особенности культуры страны, куда она проникает? Как американская культура может сосуществовать с национальной культурой в тех странах, где работает эта фирма?
Мини-кейс
Встреча двух культур в ресторане класса «фаст-фуд»
Компания McDonald’s вошла на сингапурский рынок в 1980 г. Часть ее рынка составила туристическая зона Сингапура, где потребители, в основном туристы, уже были приучены к «Биг Маку» и прочему стандартному набору компании McDonald’s. Однако другое разрабатываемое этой компанией рыночное место было представлено Народным парком (People's Park), хаотическим, шумным и благоухающим базаром в чайна-тауне, заполненном сотнями лотков с печурками, где готовилась традиционная для сингапурцев еда. Естественно, что эти два сектора рынка быстрого питания резко контрастировали друг с другом: китайская музыка против песен Рэя Чарльза; китайское интерьерное многоцветье и «пластиковый» интерьер из США. Здесь, в Сингапуре, бок о бок столкнулись две культуры быстрого питания: одна работала на уровне фризеров, компьютеров и технологий, позволяющих готовить несколько простых блюд не более чем за 100 секунд; другая, используя абак а также труд многочисленных кузин, теток и бабушек, умудрялась подавать сложные восточные блюда за минуту или две после заказа. Важнейшая разница в том, что McDonald’s быстр как для производителя, так и для потребителя; традиционная кухня китайского базара - быстра только для потребителя, но не для производителя.
В Народном парке Сингапура сложилась весьма своеобразная конкурентная ситуация. На одной стороне аллеи царит ритм компании McDonald’s: гриль издает бип-сигнал готовности гамбургера или рыбного филе и других стандартных дежурных блюд, служащие одеты в униформу, учет ведут современные компьютеры. На другой стороне той же аллеи: у разномастных поваров-продавцов в кипящем масле варятся крабы, парятся цыплята в овощах, в меню есть все, что поражает разнообразием и экзотикой; например, такие аппетитные блюда, как «летучая лисица» или «меховая летучая мышь».
Сосуществование этих двух практически не пересекающихся рыночных ниш fast food в Сингапуре обусловлено двумя культурами питания: резидентной сингапурской и привнесенной вместе с туристами стандартизированной американской. Причем ведут себя эти культуры, как масло и вода, то есть если и смешиваются, то на время. Вот свидетельства, являющиеся результатом интервью с представителями этих культур.
Американская пара из Нью-Йорка поглощает «Биг Маки» в ресторане McDonald’s, расположенном в Народном парке Сингапура. На вопрос о местной пище отвечают: «У моей жены слабый желудок», - говорит муж; «Я не люблю китайскую еду. Этот запах! Я вообще видеть не могу, как ее готовят», - добавляет его жена.
Чуть дальше, в местном заведении, стоят, перекусывают два китайца. Вот их меню: жареная лапша со свиными потрохами и суп из свиных мозгов. На вопрос о питании в McDonald’s отвечают: «Всего лишь кусок мяса между двумя кусками хлеба, вот и все, что дает вашMcDonald’s», - говорит один и предлагает: «Ну-ка, попробуй этих кишок». Другой, улыбаясь, продолжает: «Я уже съел сегодня гамбургер. Не знаю, но когда я ем слишком много европейской еды, меня просто тошнит от нее».

Сыр елі көптеген жыр сүлейлері туып өскен қасиетті мекен.Бұл топырақта көптеген жыршылар мен ақындар дүниеге келген.Оларды көбісі,көбісі білмейді. Сыр елін «Сүлейлер елі» деп тегін атамаса керек. Сыр елінен шыққан Ешнияз сал, Балқы Базар, Жиенбай жырау, Шораяқтың Омары, Сәрсенбай, Нұртуған, Тұрмағанбет, Кете Жүсіп, Дүр Оңғар, Жаңаберген, Бұдабай, Нартай сияқты ақын-жыраулардан бастау алатын сүлейлер шоғырын олардың кейінгі буын ұрпақтары – Мұзарап, Рүстембек, Көшеней, Шәмшәт, Арзулла, Сұраған, Рысбек, Бекұзақтар болса, осы дәстүрді бүгінгі буынға үйретуде.Ел ішінде атақ пен зор абыройға ие болған.Сол себебтің оларбың есімін есте сақтап ұмвтпауымыз керек.

XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты

Объяснение:

XVIII ғасырдың екінші жартысындағы патша үкіметінің Кіші жүз бен Орта жүздегі саясаты

Хиуа хандығы

XVIII ғасырдың алғашқы жартысында қазақ қоғамының онсыз да ауыр жағдайын солтүстік-батыстан — башқұрттар мен Еділ қалмақтары, солтүстіктен — Сібір қазақтары, оңтүстіктен Қоқан және Хиуа хандықтары тарапынан төнген қауіп күрделендіре түсті.

Қазақ елінің халықаралық жағдайының шиеленісіне түсуі және ішкі ұлттық тұтастықтың болмауы Әбілқайыр бастаған саяси топтың Ресей империясының үкіметімен жақындасуына жол ашты. Бұл жағдай қазақ қоғамындағы саяси күштердің өзара алауыздығын тереңдете түсті.

Кіші жүзде өзара дүрдараз Әбілқайыр хан мен Батыр сұлтан билік жүргізсе, Орта жүзде Сәмеке мен Күшік хандар ресми хан саналғанымен, Барақ пен Әбілмәмбет сұлтандар да дербес билікті иемденді. Сәмеке мен Күшіктің билігі Ұлы жүздің бір бөлігіне де тарады. Олар өз кезегінде Жоңғарияға тәуелділікте болды. Ал Ұлы жүздің қалған бөлігінде Жолбарыс ханның билігі сақталды. Патша үкіметі қазақ билеушілерінің өзара алауыздығын шебер пайдаланып, әкімшілік және саяси шаралар арқылы батыс аудандарды отарлауын жеделдетті. Қазақ жерінің батыс бөлігі Ресей империясына іргелес орналасқан аймақ еді. Кіші жүздің бірінші болып Ресейге қосылуы мұнда, отарлық езгінің алғашқы ауыртпалығын да ала келді. Осыған байланысты Кіші жүз үнемі ұлт-азаттық қозғалыстың ошағына айналды.

XVIII ғасырдағы қазақ қоғамындағы билеуші топтардың арасындағы алауыздық 1748 жылы Әбілқайыр ханның өліміне әкелді. Бұл қазақ жүздерінің басын біріктіру мүмкіндігін әлсіретті. Әбілқайыр ханның орнына келген Нұралы ханның билігі енді Орта жүзге жүрмеді. Тіпті Кіші жүздің өзінде Әбілқайыр мұрагерлерінің жағдайы орнықты болмады. Нұралыны Кіші жүздің рубасылары түгелдей мойындаған жоқ.

Әбілқайыр хан

Сырдария төңірегіндегі, шекті руы Батыр сұлтанды хан сайлады. Нұралыны тек байұлы рулары қолдады. Нұралы өз жағдайының қиындығын жақсы түсінді, ендігі уақытта қолдауды рубасыларынан емес, патша үкіметі тарапынан іздей бастады. Кіші жүздегі нақты жағдайдың барысын бақылап отырған патша үкіметі де өз тарапынан Қазақ жүздерінің саяси жағынан нығаюына мүдделі болған жоқ. Орта жүздегі Абылай ықпалының арта түсуі, қазақтарға көрші башқұрт халқында азаттық күрестің өрістеуі патша үкіметінің отаршылдық мүдделеріне қайшы келеді.

1748 жылы патша үкіметі Нұралыға хан атағын бекітіп беріп, жылына 600 сом мемлекеттік жалақы белгіленген. Ол орыс мемлекетінен жалақы алатын шенеунікке айналды. Нұралы хан енді өзінің барлық іс-қимылдарын патша үкіметімен ақылдасып жүргізуге тиіс болды, оған Орынборға аманат жіберіп тұру міндеті жүктелді. Патша үкіметінің бұл шаралары Нұралыға деген сұлтан ақсүйектері мен рубасыларының қарсылығын одан әрі өршіте түсті. XVIII ғасырдың 40—60-жылдарында оңтүстік шекаралардағы жайылымдар үшін қарақалпақтар, түрікмендермен қақтығыстар да күшейе бастаған еді.

Қазақтардың Еділ мен Жайық арасындағы жерлер үшін торғауыт қалмақтарымен қарым-қатынасы нашарлай берді. Халықтарды бір-біріне айдап салу мақсатында патша үкіметі «ішкі жаққа» өткен қазақтарды тұтқындауға бұйрық берді. Осының бәрі Нұралы хандығында қысқы жайылымдар үшін жер тапшылығы дағдарысын туғызды.

Еділ

Патша үкіметінің Каспий теңізінің солтүстік-батыс өңіріндегі құнарлы да шұрайлы жерлерді орыс помещиктеріне бөліп беруі қазақтардың дәстүрлі жайылымдық жерлерін мейлінше тарылтты. Жайық бойын қуалай тұрғызылған бекіністер тізбегі — Ор шебі қазақтар тарапынан қарсылық тудырмай қоймады. Ор өзенінен әрі жалғасқан Сібір, Ащы шебі Ертіс шебімен қосылды. Ал бекіністерге қоныстандырылған орыс-қазақтар мен жерсіз орыс шаруаларының жергілікті қазақтардың жеріне көз салуы патша үкіметі езгісіне қарсы наразылықтың өрістеуіне негіз болды.

1742—1765 жылдардағы заң актілері бойынша казақтардың Еділ мен Жайық арасындағы, Есіл мен Тобылдың жоғары ағысындағы, Каспий теңізінің солтүстік жағалауы бойындағы жерлерде көшіп-қонуына тыйым салынды. Бұл жағдай казақтардың түпкілікті мүдделеріне қайшы келді. 1771 жылы Еділ мен Жайық арасындағы қалмақтардың біразы Жоңғарияға көшіп кеткеннен кейін де бұл жер қазақ әскерлеріне және мемлекеттік қорға берілді. Осылайша жер тапшылығы қазақ билеушілерінің арасындағы алауыздықты одан әрі ушықтыра түсті.