Көне түркі жазулары (басқаша Орхон-Енесей жазулары) — б.з. V ғ. — б.з. Xғғ аралығындағы түркі тайпаларының тасқа қашап жазған жазбалары.
Орхон-Енисей ескерткіштері алғаш Орхон өзеніні бойынан (Екінші түркі қағандығы кезі) табылды, кейін Енисей өзенінің жоғарғы ағысында (Қырғыз қағандығы). Кейде руник жазбасы дейді, алман руналарынынан жанасым тауып (кейбір нышандар кескіні дәл келіп тұр, дауысты мағынасы да жақын). Азиялық түркі руналары соғды жазуының негізінде VIII ғ. бұрын жасалған деп есептеледі. Оның әліпбиінде 40-қа жуық графема бар. Көне түркі руника жазуы ерекшелігі - онда негізгі велярлық және палаталдық дауыссыздарға арналған бірнеше жұп дербес әріптер бар. Көне түркі руника жазуы жұмбағын 1893 жылы В. Томсен шешкен. Орхон ескерткіштерінің тұңғыш тәржімаларын 1894 жылы В.В. Радлов жасаған.[1]
Литература этой поры явление уникальное, исключительное, несравненное.
Она стремительно ворвалась в мировую литературу и вдруг стала бесспорной законодательницей литературной моды.
Первые десятилетия XIX вeка под знаком романтизма. Популярен Жуковский, расцветает гений Пушкина, заявляет о себе Лермонтов, начинается творческий путь Гоголя, активно участвует в развитии русской литературы критик Белинский.
Литература все более становится неотъемлемой частью духовной жизни общества.
Именно в эти годы русская литература проходит свой путь от романтизма к реализму.
Первую треть XIX в. именуют золотым веком русской поэзии. В эту эпоху в России творили европейски образованные литераторы - выходцы из дворянской среды, разделявшие идеалы романтизма. Высшим достижением этого времени стало творчество А. С. Пушкина, истинного создателя русской литературы.
Путь, намеченный Пушкиным, в 1840-1850-х гг. продолжил Н. В. Гоголь, ставший одним из основателей нового литературного направления - критического реализма.
Көне түркі жазулары (басқаша Орхон-Енесей жазулары) — б.з. V ғ. — б.з. Xғғ аралығындағы түркі тайпаларының тасқа қашап жазған жазбалары.
Орхон-Енисей ескерткіштері алғаш Орхон өзеніні бойынан (Екінші түркі қағандығы кезі) табылды, кейін Енисей өзенінің жоғарғы ағысында (Қырғыз қағандығы). Кейде руник жазбасы дейді, алман руналарынынан жанасым тауып (кейбір нышандар кескіні дәл келіп тұр, дауысты мағынасы да жақын). Азиялық түркі руналары соғды жазуының негізінде VIII ғ. бұрын жасалған деп есептеледі. Оның әліпбиінде 40-қа жуық графема бар. Көне түркі руника жазуы ерекшелігі - онда негізгі велярлық және палаталдық дауыссыздарға арналған бірнеше жұп дербес әріптер бар. Көне түркі руника жазуы жұмбағын 1893 жылы В. Томсен шешкен. Орхон ескерткіштерінің тұңғыш тәржімаларын 1894 жылы В.В. Радлов жасаған.[1]
Литература этой поры явление уникальное, исключительное, несравненное.
Она стремительно ворвалась в мировую литературу и вдруг стала бесспорной законодательницей литературной моды.
Первые десятилетия XIX вeка под знаком романтизма. Популярен Жуковский, расцветает гений Пушкина, заявляет о себе Лермонтов, начинается творческий путь Гоголя, активно участвует в развитии русской литературы критик Белинский.
Литература все более становится неотъемлемой частью духовной жизни общества.
Именно в эти годы русская литература проходит свой путь от романтизма к реализму.
Первую треть XIX в. именуют золотым веком русской поэзии. В эту эпоху в России творили европейски образованные литераторы - выходцы из дворянской среды, разделявшие идеалы романтизма. Высшим достижением этого времени стало творчество А. С. Пушкина, истинного создателя русской литературы.
Путь, намеченный Пушкиным, в 1840-1850-х гг. продолжил Н. В. Гоголь, ставший одним из основателей нового литературного направления - критического реализма.
Подробнее - на -