Твор «Дрэвы паміраюць» — свабодны верш, знешне ён і падобны на звычайны, пішацца ў слупок, кароткімі адрэзкамі, радкамі, але не мае рыфмы і строгага рытму, мова яго нагадвае празаічную. Са звычайным вершам яго яднае глыбокі сэнс выказванняў, афарыстычнасць мовы (падтэкст).
“Вада — калі забывае, Куды ёй плыць, I нікому не спатольвае смагі;”
Кожнае з выказванняў мае глыбокі філасофскі сэнс, які перададзены ў вельмі сціслай форме.
“Чалавек — калі страчвае здольнасць Здзіўляцца і захапляцца Жыццём.”
“Вада — калі забывае, Куды ёй плыць, I нікому не спатольвае смагі;”
Кожнае з выказванняў мае глыбокі філасофскі сэнс, які перададзены ў вельмі сціслай форме.
“Чалавек — калі страчвае здольнасць Здзіўляцца і захапляцца Жыццём.”