за четверть 2 получу мне хотя бы 3 получить (((
Аповесць « Дзікае паляванне караля Стаха »
1. Якія гістарычныя падзеі пакладзены ў аснову аповесці « Дзікае паля ванне караля Стаха » ? Як характарызуецца ў ёй час , у які адбываюцца падзеі ў творы ?
2. Якую прафесію і чаму выбраў сабе Андрэй Беларэцкі ? Як характары . зуюць Беларэцкага адносіны да справы , якую ён абраў ? Што найбольш непакоіць яго ў лёсе тагачаснай Беларусі ? Чаму ён называе Беларусь « этнаграфічным раем » ?
3. Паразважайце , ці можна пагадзіцца з думкай Беларэцкага пра Надзею — Яноўскую як « замораную шляхцяначку » . Слабы ці моцны чалавек На дзея Яноўская ? Аргументуйце свае меркаванні , пацвердзіце іх тэкстам .
Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. Караткевіч "Паром на бурнай рацэ") Літаратура з'яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб значна больш глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме "Курган" пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзеныя вобразы Стэпке і Аленкі ў аповесці "На прасторах жыцця" Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і у. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановича і Гаравы ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ». Абодвагерои - выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззитанав, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам . У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановичу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Гаравы, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне.Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановича: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставиццаи да чалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. В. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто? Вось мы бачым Горова, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзею, марыць аб мірным жыцці. І раптам-стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Гарава ўразіў (у які раз!) Яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнымі блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шнар паўз брыво і левую скронь - Ярлык паядынку. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.Пара-Леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: "яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам". І тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пара-Леановічу: "чалавек, які сядзіць насупраць яго, - страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, напэўна, зусім няма ў душы месца для так званых згрызот сумлення». І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым. Наступная ноч выдалася "навальнічны". Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старых. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Хай не суюцца ў ваду ... »І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановича, кажучы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і Польскае, і ўсякае.Іншага яны не падыходзяць. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае - стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару-гэта не для яго. Яшчэ больш поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (пара-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз'юшанай ракі. Менавіта гэтая вераб'іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.
Объяснение:
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».