Якую мянушку меу спачатку сабака?

Восень - сумная і тужлівая пара года. Увосень раз-пораз неба зацягвае цяжкімі цёмнымі хмарамі і ідзе дождж. Пад нагамі лужыны і бруд, кроплі сякуць твар, нібы ў яго іголкі ўтыкаюць. Дрэвы губляюць свае лісце, вецер падхоплівае яго, нясе кудысьці. А галінкі застаюцца голымі і дрыжаць ад ветру. Вецер становіцца ўсё больш пранізлівым. Ўжо не выйдзеш на вуліцу ў тонкай куртачцы, даводзіцца захутвацца ўсё цяплей і цяплей. Спачатку радуе хаця б тое, што ў лесе пачынаюць расці грыбы. Люблю я паблукаць па лесе, збіраючы то тут, то там баравікі, чырвонагаловікі, падбярозавікі, лісічкі, маслякі, махавікі, вышукваючы іх сярод рознакаляровага лісця. Але потым і гэтая радасць канчаецца. У канцы кастрычніка ўжо ні аднаго грыба ў лесе не знойдзеш. А потым ідзе першы снег. Яшчэ недастаткова холадна, таму ён адразу растае, ператвараючыся ў бруд. У такое надвор'е не хочацца нікуды ісці. Хочацца сядзець дома пад пледам з кубкам гарачае кавы. Я не вельмі люблю восень. Добра, што хутка яна скончыцца, саступіўшы месца зіме.

Яго завуць Максім. Яму шаснаццаць гадоў. Акрамя школы займаецца каратэ. Ён мой сябар, таму што ён адкрыты, шчыры і душэўны чалавек. Яго маці можа ганарыцца, што вырасцілі такога хлапчука. Ходзіць смешна, быццам вось-вось упадзе. У яго прыгожыя шэрыя вочы з сінім адценнем. Валасы кучаравыя і вельмі смешна ляжаць раніцай. Рост яго сярэдні: каля ста сямідзесяці пяці сантыметраў. На яго шчаках, якія ніколі не ружавеюць, ёсць ямачкі. Нос звычайны, вусны тонкія. Максім заўсёды можа дапамагчы. Ён выхаваны і дысцыплінаваны чалавек. Я рада, сто знайшла такога чалавека ў свеце.