Якуб колас і янка купала даказалі: сапраўды, ёсць такі народ, калі ён нараджае геніяў, патрэбна такая мова, калі на ёй можна ствараць шэдэуры. сделать синтаксичны разбор сказа и схему
Паэзія — гэта вясёлкавы мост ад сэрца людскога да мары
Які бы бедны і пусты быў свет без паэзіі, жывапісу і іншых відаў мастацтва. Яны выконваюць важную ролю ў нашым станаўленні, робяць з нас сапраўднага чалавека, які глыбока адчувае, суперажывае. Кожны від мастацства дапамагае фарміраванню нашага светапогляду, робіць нас інтэлектуальна развітымі, падказвае нам правільны шлях.
Сёння ўспомнім пра адзін з старажытнейшых відаў мастацтва — паэзію. Яна існуе ўжо вельмі даўно, нават уявіць немагчыма, колькі твораў не дайшло да нашага часу. Але і праз стагоддзі паэзія не страціла сваю значнасць.
Паэзія — гэта мастацтва, якое дапамагае нам убачыць і пачуць думкі, якія аўтар выкладае красамоўна, з выкарыстаннем эпітэтаў, параўнанняў, фразеалагізмаў, а самае галоўнае — рыфмы, бо яна выказвае гэтыя думкі нашмат прыгажэй. Чым больш мы будзем пазнаваць думкі розных людзей, тым шырэй стане наш кругагляд, тым больш новых ідэй будзе прыходзіць нам на розум.
Аб паэзіі кажуць, што гэта «музыка слоў», «жывапіс, які чуюць», а мне б хацелася назваць яе так: вяселкавы мост ад сэрца людскога да мары. Бо любы чалавек творчай прафесіі ўкладвае ў свой твор часцінку свайго сэрца, сваёй душы, тым самым ён будуе вясёлкавы мост, які будзе весці нас да мары, дапаможа паверыць у яе ажыццяўленне, дасць надзею рухацца далей.
Менавіта пачуцці, эмоцыі, разважанні — гэта папярэднікі паэзіі, то, што яе нараджае і развівае. Гэта адносіцца і да іншых відах мастацтва. Бліжэй за ўсё да паэзіі па эмацыйна-пачуццёваму ўспрыняццю, на мой погляд, жывапіс і музыка. Напрыклад, Леанарда да Вінчы параўноўваў паэзію з жывапісам. Ён казаў, што “жывапіс — гэта паэзія, якую бачаць, а паэзія — гэта жывапіс, які чуюць». І паэт, і мастак, і музыка твораць усё, прапускаючы свет праз ўласнае сэрца, якое і нараджае шэдэўры, якія жывуць не адно пакаленне.
І кожны з нас можа паспрабаваць напісаць свой першы верш. Гэта сапраўды вельмі проста. Варта ўсяго толькі не саромецца выказваць свае эмоцыі і пачуцці. Упэўненая, што ў многіх атрымаецца напісаць некалькі маленькіх апавяданняў, якія хвалююць іх сэрца. І я не з’яўляюся выключэннем. Таму хачу падзяліцца з вамі адным з маіх першых вершаў. Вось, что ў мяне атрымалася:
Лета прыйшло непрыкметна. Адцвілі сады і асыпаецца бэз. З таполяў ляціць пух. Ружовымі шапкамі ўпрыгожыліся кусты шыпшыны. Зацвілі язмін і каліна.
Лугі ператвараюцца ў суцэльны пярэсты дыван. Цвітуць амаль усе лугавыя травы: белы рамонак, гарошак, жоўты казялец, чына лугавая, канюшынка. Зацвілі незабудкі, светнік, смолка. На ўзлесках красуюцца браткі. Расліна гэта - сусед дрэнны: карані братак прысмоктваюцца да каранёў суседніх раслін і выцягваюць з іх пажыўныя сокі. Такія расліны называюцца паўпаразітамі. На купінах увільготненых мясцін разгортвае свае разеткі расянка - драпежніца сярод раслін. Яе лісточкі ўсаджаны ліпкімі чырвонымі валаскамі. Калі на іх трапіць камар або муха, яны сціскаюцца і насякомыя - ў пасцы.
Маладая веснавая зелень прыкметна пацямнела. А як лёгка дыхаецца цяпер у лесе ці парку! І не дзіўна. Лісце дрэў - гэта маленькія хімічныя лабараторыі, дзе пад уплывам сонечнага святла і цяпла адбываецца ператварэнне рэчываў. Праз невялічкія адтуліны ў лістах, вусцейкі, вуглякіслы газ з паветра пранікае ў лісты. Там ён пад уздзеяннем сонечнага святла распадаецца на вуглярод і кісларод. Вуглярод застаецца ў лістах і перапрацоўваецца ў той матэрыял, з якога будуюцца ствол, карані, галіны дрэва. Кісларод жа выдзяляецца з лістоу ў паветра, якім мы дыхаем.
Объяснение:
Паэзія — гэта вясёлкавы мост ад сэрца людскога да мары
Які бы бедны і пусты быў свет без паэзіі, жывапісу і іншых відаў мастацтва. Яны выконваюць важную ролю ў нашым станаўленні, робяць з нас сапраўднага чалавека, які глыбока адчувае, суперажывае. Кожны від мастацства дапамагае фарміраванню нашага светапогляду, робіць нас інтэлектуальна развітымі, падказвае нам правільны шлях.
Сёння ўспомнім пра адзін з старажытнейшых відаў мастацтва — паэзію. Яна існуе ўжо вельмі даўно, нават уявіць немагчыма, колькі твораў не дайшло да нашага часу. Але і праз стагоддзі паэзія не страціла сваю значнасць.
Паэзія — гэта мастацтва, якое дапамагае нам убачыць і пачуць думкі, якія аўтар выкладае красамоўна, з выкарыстаннем эпітэтаў, параўнанняў, фразеалагізмаў, а самае галоўнае — рыфмы, бо яна выказвае гэтыя думкі нашмат прыгажэй. Чым больш мы будзем пазнаваць думкі розных людзей, тым шырэй стане наш кругагляд, тым больш новых ідэй будзе прыходзіць нам на розум.
Аб паэзіі кажуць, што гэта «музыка слоў», «жывапіс, які чуюць», а мне б хацелася назваць яе так: вяселкавы мост ад сэрца людскога да мары. Бо любы чалавек творчай прафесіі ўкладвае ў свой твор часцінку свайго сэрца, сваёй душы, тым самым ён будуе вясёлкавы мост, які будзе весці нас да мары, дапаможа паверыць у яе ажыццяўленне, дасць надзею рухацца далей.
Менавіта пачуцці, эмоцыі, разважанні — гэта папярэднікі паэзіі, то, што яе нараджае і развівае. Гэта адносіцца і да іншых відах мастацтва. Бліжэй за ўсё да паэзіі па эмацыйна-пачуццёваму ўспрыняццю, на мой погляд, жывапіс і музыка. Напрыклад, Леанарда да Вінчы параўноўваў паэзію з жывапісам. Ён казаў, што “жывапіс — гэта паэзія, якую бачаць, а паэзія — гэта жывапіс, які чуюць». І паэт, і мастак, і музыка твораць усё, прапускаючы свет праз ўласнае сэрца, якое і нараджае шэдэўры, якія жывуць не адно пакаленне.
І кожны з нас можа паспрабаваць напісаць свой першы верш. Гэта сапраўды вельмі проста. Варта ўсяго толькі не саромецца выказваць свае эмоцыі і пачуцці. Упэўненая, што ў многіх атрымаецца напісаць некалькі маленькіх апавяданняў, якія хвалююць іх сэрца. І я не з’яўляюся выключэннем. Таму хачу падзяліцца з вамі адным з маіх першых вершаў. Вось, что ў мяне атрымалася:
Не тое, што трэба
Мы не бачым у людзях сэрца,
А заўважаем толькі твары,
Лічым, што ў нас нешта б’ецца
Паміж рэбраў грудных тканін.
Але, што біцца там можа,
Калі столькі дрэнных хваляў,
Якія ты ніяк не пераможаш,
Бушуюць ў думках нашых і марах.
Хіба можна любіць прыгажосць?
Не характар і не бясконцасць думак,
Не душы маладосць
І не любы яе прытулак.
Калі ласка, кахайце не тое,
Што патрэбна нам ўсім,
Але тады будзеце жыць асобна
Ад эмацыйных пачуццяў і сіл.
А лягчэй — прыслухацца да сэрца
І пачуць, што яно кажа табе.
Ці адчыніць сваёй душы дзверцы,
Каб “той самы чалавек” зачыніў яе
Лета прыйшло непрыкметна. Адцвілі сады і асыпаецца бэз. З таполяў ляціць пух. Ружовымі шапкамі ўпрыгожыліся кусты шыпшыны. Зацвілі язмін і каліна.
Лугі ператвараюцца ў суцэльны пярэсты дыван. Цвітуць амаль усе лугавыя травы: белы рамонак, гарошак, жоўты казялец, чына лугавая, канюшынка. Зацвілі незабудкі, светнік, смолка. На ўзлесках красуюцца браткі. Расліна гэта - сусед дрэнны: карані братак прысмоктваюцца да каранёў суседніх раслін і выцягваюць з іх пажыўныя сокі. Такія расліны называюцца паўпаразітамі. На купінах увільготненых мясцін разгортвае свае разеткі расянка - драпежніца сярод раслін. Яе лісточкі ўсаджаны ліпкімі чырвонымі валаскамі. Калі на іх трапіць камар або муха, яны сціскаюцца і насякомыя - ў пасцы.
Маладая веснавая зелень прыкметна пацямнела. А як лёгка дыхаецца цяпер у лесе ці парку! І не дзіўна. Лісце дрэў - гэта маленькія хімічныя лабараторыі, дзе пад уплывам сонечнага святла і цяпла адбываецца ператварэнне рэчываў. Праз невялічкія адтуліны ў лістах, вусцейкі, вуглякіслы газ з паветра пранікае ў лісты. Там ён пад уздзеяннем сонечнага святла распадаецца на вуглярод і кісларод. Вуглярод застаецца ў лістах і перапрацоўваецца ў той матэрыял, з якога будуюцца ствол, карані, галіны дрэва. Кісларод жа выдзяляецца з лістоу ў паветра, якім мы дыхаем.
Объяснение: