«Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына…» I неад’емная яе частка – родная мова. Яна не проста сродак зносін, у мове адлюстроўваецца ўвесь духоўны вопыт многіх пакаленняў, светапогляд народа.
Беларуская мова – мова Францыска Скарыны, Міколы Гусоўскага, златавуста Кірылы Тураўскага, а таксама Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча… Гэтыя людзі стваралі на роднай мове літаратурныя шэдэўры і пакінулі іх для нас, сваіх нашчадкаў.
Мы, бібліятэкары, павінны навучыць людзей шанаваць беларускую мову, зрабіць усё для таго, каб было запатрабавана роднае слова, у людзей з’явілася жаданне выкарыстоўваць яго ў гутарцы, чытаць беларускамоўныя перыядычныя выданні, класічную айчынную літаратуру і кнігі сучасных беларускіх аўтараў. Кожны па крупінцы павінен нешта зрабіць для сваёй мовы…
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.
«Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына…» I неад’емная яе частка – родная мова. Яна не проста сродак зносін, у мове адлюстроўваецца ўвесь духоўны вопыт многіх пакаленняў, светапогляд народа.
Беларуская мова – мова Францыска Скарыны, Міколы Гусоўскага, златавуста Кірылы Тураўскага, а таксама Янкі Купалы, Якуба Коласа, Максіма Багдановіча… Гэтыя людзі стваралі на роднай мове літаратурныя шэдэўры і пакінулі іх для нас, сваіх нашчадкаў.
Мы, бібліятэкары, павінны навучыць людзей шанаваць беларускую мову, зрабіць усё для таго, каб было запатрабавана роднае слова, у людзей з’явілася жаданне выкарыстоўваць яго ў гутарцы, чытаць беларускамоўныя перыядычныя выданні, класічную айчынную літаратуру і кнігі сучасных беларускіх аўтараў. Кожны па крупінцы павінен нешта зрабіць для сваёй мовы…
Объяснение:
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.