Выпішыце сказы, у якіх выдзеленыя словы з'яўляюцца вытворнымі
прыназоўнікамі (нумары сказаў захоўваць).
1.Нягледзячы на стомленасць, агарод дакапалі да канца. 2. Пасля надышлі
замаразкі. 3. Вакол панавала цемра. 4. Вакол дома ішла алея. 5. Бацька ішоў,
не гледзячы сабе пад ногі. 6. Побач дарогі раскінуўся луг. 7. Вакол была
прыгожая лясная мясціна. 8. Нягледзячы на позні час, дзяўчынка не спала.
9. Віка ішла хутка, не гледзячы нават па баках. 10. Пасля вячэры мы доўга
размаўлялі. 11. Нягледзячы на дождж, збіраліся ўсе каля клуба. 12. Некалькі
Хвоек стаяла наводдалек лесу. 13. Недзе паблізу рыпнуў драч. 14. Рэчы
стаялі пасярэдзіне пакоя. 15. Лемяшэвіч адказаў спакойна, роўна, ні на каго
не гледзячы.​

Зарание извеняюсь, за букву "и", на клаве нету белорусской

Беларусь гэта вялики центр культуры, у яки уваходзяць звестки амаль усяго часу, што иснавала Беларусь. на Беларуси шмат памятникау, кожны мае сваю гисторыю и вызначнасць у культуры беларуси. Амаль у кожным горадзе есць памятник Якубу Коласу, Янке Купалу и другим дзеячам культуры. усе яны зроблены па-майстэрски з вяликай увагай да сваей працы. Гледзячы на памятниккакога нейбудь дзеяча, адразу уяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. Гэта вельми важна для гисторыы и для маленькага пакалення, якое zix' тольки пачало знаемицца з багатай культырай беларускага народу. Мне вельми падобаюцца памятники на Беларси

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты