Умоляю, , ! буду .
прачытайце фрагмент тэксту.дапішыце гэты фрагмент так, каб атрымалася апавяданне.
аднойчы пайшоў я ў лес з ўкай за плячыма. іду, па
баках і раптам натыкаюся на воўчае логава. прыгледзеўся і бачу, што
маленькае ваўчаня зашылася ў куточак і спалоханымі вочкамі глядзіць мне ў
твар. так і просіцца: “не бі, мяне, чалавеча, я ж маленькі…”
шкада мне яго стала. драпежнік-то драпежнік, але зла яшчэ ніякага
не зрабіў і віны за сабою не мае. дык за што ж яго біць? пры мне была
паляўнічая сетка, злавіў я гэтае ваўчаня і панёс дахаты.
прынёс я ваўчаня ў хату, пусціў на падлогу, сабака адразу да яго.
панюхаў і заскуголіў, гледзячы мне ў вочы. “не спадабаўся пах? – смяюся. –
нічога, прывыкай, будзеце разам жыць”. і тут жа наліў ваўчаняці ў
сподачак малака і тыцнуў яго мордачкай. намачыла яно губы, аблізалася і
таксама глядзіць мне ў твар. я кажу: “на мяса не спадзявайся. еш хлеб,
малако…”
мне яшчэ ў маладосці адзін чалавек гаварыў: “калі ваўку не даваць
мяса змалку, дык можна адвучыць яго ад драпежніцтва”. тады мяне гэта
зацікавіла, а як надарыўся выпадак праверыць, вырашыў я ўпэўніцца: праўду
гаварыў той чалавек ці не?
Объяснение:
Ішоў час, а ваўчанё ў мяне харчавалася ўсім тым, што заставалася ад гаспадаравання :хлебам, бульбаю. Спраўненькі такі вырас, росленькі, сапраўдны ваўчок. Толькі вось бачкоў яму не ставала: не на мясе рос.
Адною ранічкаю сталася штось дзіўнае. Выйшаў я з хаты, як бачу:каля ганка пер'е курынае ляжыць. Здзівіўся:няўжо ліса навадзілася. Я зірк убок, ажно бачу, што ваўчок мой у канурцы адсутнічае.
Збег воўк у лес, з'еўшы тры курыцы. А мне ўсё ж навука: колькі ваўка не кармі, ён усё роўна ў лес глядзіць.