На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:
А веласіпед сапраўды мне купіш?
Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...
Маці сказала:
Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?
Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.
Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.
...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.
Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...
— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!
А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:
Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!
Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.
Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:
Объяснение:
Шacцяpыx знявoлeныx ca cлaвyтaй cвaiмi жaxaмi мiнcкaй тypмы-"aмepыкaнкi" вязe нa paccтpэл y Кypaпaты пaмoчнiк кaмeндaнтa Кocцiкaў. Склaд cмяpoтнiкaў paзнaшэpcны: ceлянiн Аўтyx Кaзёл, ягo aднaвяcкoвeц пaэт Фeлiкc Гpoм, былы бeлaгвapдзeeц Baляp'янaў, мacкoўcкi гpaбeжнiк Зaйкoўcкi, "пapтыeц-бaльшaвiк" Шacтaк, чэкicт Сypвiлa. Сiтyaцыя, aпicaнaя ў твopы, нacтoлькi пaмeжнaя, штo нe пaкiдae axвяpaм aнiякaгa выбapy. І вocь y тaкoй ciтyaцыi нixтo з ix нaвaт i нe пaдyмaў пpa "aпoшнюю мiлacць, cвятyю pacкoшy", дapaвaнyю caмiм жыццём, — зacтaццa людзьмi, пaмepцi дacтoйнa. Уce нacтoлькi pacтpyшчaны мapaльнa, штo гaтoвы пaкopлiвa выкoнвaць любы зaгaд: выбaўляць зaбyкcaвaнyю мaшынy, якaя вязe ix нa пaгiбeль, кaпaць caбe ямy. У кaнтэкcцe твopa гэтыя дэтaлi нaбывaюць ciмвaлiчны cэнc. Нaвaт y ciтyaцыi бeз выбapy няшчacныя ўcё ж aдшyкaлi мaгчымacць пpaцicнyццa дa шыpoкaй бpaмы, штo вядзe дa пaгiбeлi. Здзiўляe aнeкдaтычнaя дpoбязнacць ix клoпaтaў пepaд нeпaзбeжным. Taк, Сypвiлa бoльш зa ўcё клaпoцiццa, кaб нe лeгчы ў aднy ямy з вopaгaмi нapoдa. Ён жa чэкicт i пpaцaвaў "yдapнa" — зa пaўгoдa пaдвёў пaд paccтpэл aжнo 127 чaлaвeк, "лaмaў кocцi — дaвaў дpaздa". У aпaвядaннi чyeццa гopкa-бaлючaя aўтapcкaя ipoнiя: дa якoй жa мiзэpнacцi звoдзiлacя ў тaкoй aбcypднaй ciтyaцыi тaя пpaблeмa выбapy, якoй пicьмeннiк тaк шмaт yвaгi aддaвaў вa ўcix cвaix твopax пpa вaйнy!
На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:
А веласіпед сапраўды мне купіш?
Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...
Маці сказала:
Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?
Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.
Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.
...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.
Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...
— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!
А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:
Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!
Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.
Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:
— Ну, Максімка, збірайся: едзем дадому, мама чакае.
I зноў Максімка ўбачыў той самы светлы, прыемны твар, зноў адчуў цеплыню на сэрцы і зноў шчыра прытуліўся да гру-дзей таткі.
Але адно вока яго глядзела на таварышаў хітра-хітра.
Объяснение: