Кожную раніцу гаспадыня выносіла качанятам поўную талерку сечаных яек. Яна ставіла талерку ля куста, а сама сыходзіла.
Як толькі качаняты падбягалі да талеркі, раптам з саду вылятала вялікая Страказа і пачынала кружыцца над імі.
Яна так страшна цвыркала, што перапуджаныя качаняты ўцякалі і хаваліся ў траве. Яны баяліся, што страказа іх усіх перакусае.
А злая страказа садзілася на талерку, спрабавала ежу і потым ляцела. Пасля гэтага качаняты ўжо цэлы дзень не падыходзілі да талеркі. Яны баяліся, што страказа прыляціць зноў. Увечары гаспадыня прыбірала талерку і казала: "павінна быць, нашы качаняты захварэлі, нешта яны нічога не ядуць". Яна і не ведала, што качаняты кожны вечар галодныя клаліся спаць.
Аднойчы да качанят прыйшоў у госці іх сусед, Маленькі качаня Алёша. Калі качаняты распавялі яму пра страказу, ён стаў смяяцца.
— Ну і храбрацы! - сказаў ён. — Я адзін праганю гэтую страказу. Вось вы ўбачыце заўтра.
— Ты выхваляешся, - сказалі качаняты, - заўтра ты першы спалохаешся і пабяжыш.
На іншую раніцу гаспадыня, як заўсёды, паставіла на зямлю талерку з сечанымі яйкамі і сышла.
- Ну, глядзіце, - сказаў смелы Алёша, - цяпер я буду біцца з вашай страказай.
Толькі ён сказаў гэта, як раптам зажужжала страказа. Прама зверху яна паляцела на талерку.
Качаняты хацелі ўцячы, але Алёша не спалохаўся. Не паспела страказа сесці на талерку, як Алёша схапіў яе дзюбай за крыло. Гвалце яна вырвалася і з паламаным крылом паляцела.
З тых часоў яна ніколі не прылятала ў сад, і качаняты кожны дзень наядаліся ўволю. Яны не толькі елі самі, але і частавалі адважнага Алёшу за тое, што ён выратаваў іх ад Стракозы.
Кожную раніцу гаспадыня выносіла качанятам поўную талерку сечаных яек. Яна ставіла талерку ля куста, а сама сыходзіла.
Як толькі качаняты падбягалі да талеркі, раптам з саду вылятала вялікая Страказа і пачынала кружыцца над імі.
Яна так страшна цвыркала, што перапуджаныя качаняты ўцякалі і хаваліся ў траве. Яны баяліся, што страказа іх усіх перакусае.
А злая страказа садзілася на талерку, спрабавала ежу і потым ляцела. Пасля гэтага качаняты ўжо цэлы дзень не падыходзілі да талеркі. Яны баяліся, што страказа прыляціць зноў. Увечары гаспадыня прыбірала талерку і казала: "павінна быць, нашы качаняты захварэлі, нешта яны нічога не ядуць". Яна і не ведала, што качаняты кожны вечар галодныя клаліся спаць.
Аднойчы да качанят прыйшоў у госці іх сусед, Маленькі качаня Алёша. Калі качаняты распавялі яму пра страказу, ён стаў смяяцца.
— Ну і храбрацы! - сказаў ён. — Я адзін праганю гэтую страказу. Вось вы ўбачыце заўтра.
— Ты выхваляешся, - сказалі качаняты, - заўтра ты першы спалохаешся і пабяжыш.
На іншую раніцу гаспадыня, як заўсёды, паставіла на зямлю талерку з сечанымі яйкамі і сышла.
- Ну, глядзіце, - сказаў смелы Алёша, - цяпер я буду біцца з вашай страказай.
Толькі ён сказаў гэта, як раптам зажужжала страказа. Прама зверху яна паляцела на талерку.
Качаняты хацелі ўцячы, але Алёша не спалохаўся. Не паспела страказа сесці на талерку, як Алёша схапіў яе дзюбай за крыло. Гвалце яна вырвалася і з паламаным крылом паляцела.
З тых часоў яна ніколі не прылятала ў сад, і качаняты кожны дзень наядаліся ўволю. Яны не толькі елі самі, але і частавалі адважнага Алёшу за тое, што ён выратаваў іх ад Стракозы.
Страказа
Объяснение:
Ну, не знаю правильно ли поняла