Мой любімы герой у апавяданні васіля быкава "жураўліны крык" - гэта барыс фішар. ён не быў ваенным, ён быў вучоным. але, нягледзячы на гэта, фішар даказаў, што можа быць смелым, і, як і многія іншыя салдаты, аддаў сваё жыццё за абарону радзімы. фішар быў не надта малады, яму ўжо мінуў трэці дзесятак, і за ўсе пражытыя гады ні на адзін момант у яго не з’явілася сумненне ў спрадвечнай сіле мастацтва. усё самае цудоўнае, самае вечнае бачыў ён у вышэйшым праяўленні чалавечага духу – у мастацтве. ён гадаваўся ў ленінградзе. у яго бацькі, старога доктара фішара, была каштоўная бібліятэчка манаграфій пра вялікіх мастакоў свету, і першыя малюнкі, якія захапілі хлопчыка, былі рэпрадукцыі з альбомаў жывапісу і скульптуры. барыс рос ціхім, не па гадах сур’ёзным хлопчыкам, неахвотна і рэдка спускаўся ў цесны захламлены двор, у якім заўжды было сцюдзёна і сыра, і часта падоўгу разглядаў малюнкі ў бацькавых кніжках. пасля ён сам з трапяткой нецярплівасцю ў сэрцы ўзяўся за пэндзаль і фарбы, маляваў тое, што бачыў з акна кватэры – , вуліцы, коней, сабак. людзі хвалілі, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасці, што ўсё так прыгожа было ва ўяўленні і дрэнна выходзіла на паперы. наперакор людскім перакананням аб яго здольнасцях барыс ведаў, што мастака з яго не выйдзе ніколі. але канчаткова ўпэўніўся ў гэтым ён, відаць, позна, тады, калі ўжо ўся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялікай сілай мастацтва і хлопец ужо не мог існаваць без яго. i ён, не стаўшы мастаком, усё ж звязаў сваё жыццё з мастацтвам. падросшы, вучыўся, чытаў, думаў, даследаваў сам і ў дваццаць пяць год абараніў дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаўства. ён не дужа цікавіўся палітыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурліла, плыло, абганяла яго. вучонага мала краналі планы і падзеі надзённасці – змалку ён адасобіўся ад усяго, што не складала чароўнай прывабы мастацтва. з гэтай, відаць, прычыны ён не разумеў і не дужа цікавіўся братам – інжынерам-канструктарам самалётаў. з юнацтва яшчэ яны ўзаемна аддаліліся, сустракаліся рэдка і па духу былі адзін аднаму чужыя. апошні раз яны з’ехаліся гады два назад на пахаванне бацькі і тады ж пару дзён правялі разам. апынуўшыся ў войску, фішар адчуў сябе белай варонай, няўмекам, самым няўдалым з усіх у гэтай гаманлівай, асаблівай, ні на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. ён ніяк не мог навучыцца хадзіць у нагу, хутка ўскакваць на пад’ёме, няўклюдна пад рогат таварышаў аддаваў чэсць, заняткі па штыкавому бою ўшчэнт знясільвалі яго. спярша ён горка перажываў, зносіў уціск крыклівых сяржантаў, каяўся за няўвагу да вайсковай справы ў інстытуце і думаў, што ён самы няздольны чалавек на зямлі. пасля трохі асвойтаўся, трапіў на фронт, іншыя, большыя страхі і клопаты зацямнілі яго кволае інтэлігенцкае самалюбства. ён быў чалавек удумлівы і разумеў, што гэта пакутна і марудна нараджаўся ў ім той, на каго ён менш за ўсё рыхтаваў сябе, – нараджаўся баец. у канцы аповесці фішар мужна памірае, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.ён канешне мог схавацца i перачакаць, але ён як сапраудны герой памiрае.
белоруссия - небольшая страна на карте мира, но в годы последней войны она потеряла каждого четвёртого своего жителя. жестокая правда и трагедия войны и сегодня болью отзывается в наших сердцах. обо всём этом произведения народного писателя белоруссии василия владимировича быкова. быков знал войну не по рассказам. он в семнадцать лет ушёл в военное училище, а потом на фронт. какой он увидел и почувствовал войну, мы узнаём по его произведениям. недавно я прочитал повесть василия владимировича "журавлиный крик". эта повесть о суровых днях сорок первого. она была написана быковым в 1959 году, когда писатель жил в нашем городе гродно. с этого произведения начинается быков-писатель. что такое подвиг? в чём сущность героизма? на эти вопросы даёт ответ писатель в повести "журавлиный крик". шестеро солдат во главе со старшиной карпенко должны продержаться сутки на перекрёстке шоссе и железной дороги, чтобы обескровленный полк смог укрепиться на новых позициях. солдаты - разные, совсем не похожие друг на друга люди. у каждого свой характер, своё отношение к жизни, своё прошлое. в повести "журавлиный крик" быков пишет о том, о чём в то время говорили ! , а многие писатели вообще не писали. им не хватало мужества, чтобы сказать, что на войне были смертники, которым приказывалось ценой жизни останавливать фашистов. об этом - "журавлиный крик". о воинской чести и антигуманных решениях командования. о молодых и не людях, которым так хотелось жить. о людях, записанных в лагерь "врагов народа" (витька свист, пшеничный) , которые погибают один героем, а второй - предателем. о молодом, зелёном глечике, похожем на подбитого, израненного журавля, который, выбиваясь из сил, стремится догнать журавлиный клин и не может. сложная и жестокая эта война. героизм у быкова - это проявление высокого человеческого духа. образ солдата в повести "журавлиный крик" показан быковым на фоне сурового и трагического сорок первого года, самого тяжёлого года войны, когда наиболее остро стоял вопрос не только о миллионах человеческих жизней, но и о судьбе родины, её будущем. поставив себя на место самого молодого солдата, глечика, я подумал о том, сколько смелости и мужества надо было иметь, чтобы выстоять до конца и не дрогнуть. таким солдатам, мы сегодня живём, ходим в школу и мечтаем о будущем.
