Толстой в 18 лет сформулировал для себя свой жизненный манифест. Эти «правила для развития воли, деятельности, памяти и умственных направленные также на обуздание чувств самолюбия и корысти, достаточно универсальны, и оттого не теряют актуальности.
— Каждое утро назначай себе все, что ты должен сделать в течение дня, и исполняй все назначенное.
— Спи как можно меньше.
— Все телесные неприятности переноси, не выражая их наружно.
— Ежели ты начал какое бы то ни было дело, то не бросай его, не окончив.
— Не заботься об одобрении людей, которых ты или не знаешь, или презираешь.
— Повторяй вечером все то, что ты узнал в продолжение дня. Каждую неделю, каждый месяц и каждый год экзаменуй себя во всем том, чем занимался, ежели же найдешь, что забыл, то начинай сначала.
— Не переменяй образа жизни, ежели бы даже ты сделался в десять раз богаче.
— Не позволяй себе расходов, делаемых для тщеславия.
— Всякое приращение к твоему имению употребляй не для себя, а для общества.
— Придумывай себе как можно больше занятий.
— Не требуй в том деле, которое ты можешь кончить один.
— Чем хуже положение, тем более усиливай деятельность.
— Довольствуйся настоящим.
— Ищи случаев сделать добро.
— Стараться сделать приятной жизнь людей, связанных с тобой.
Не ведаю, спадабаецца вам ці не. Можа што возьміце ^^
Як хутка ідзе час. Нават і не верыцца, што ўжо дваццаць першае стагоддзе. Уяўляецца, што толькі нядаўна я ўпершыню пайшоў у школу, пазнаёміўся са сваімі сябрамі і аднакласнікамі. І вось яшчэ некалькі год і я закончу школу. Прыйдзецца вырашаць, что ж рабіць у будучым. Мне так хочыцца верыць, што мае мары сбудуцца. І вось, не паспееш азірнуцца і вось яна – старасць. А што я пакіну нашчадкам? Я ж увогуле яшчэ нічога маштабнага не зрабіў. І ці зраблю? Але ж, можа я яшчэ і паспею адкрыць у будучым што-небудь. А, калі не паспею, то абавязкова пасля мяне застанецца мая краіна, якая багатая на вельмі таленавітых людзей. Але часта здараецца так, што людзі проста зарываюць свій талент і не хочуць яго развіваць, проса забывая аб гэтым. Яны шукаюць высокааплатную работу, зусім не думаючы аб тым, што ім прыйдзецца штодня працаваць. І гэта добра, калі работа адпавядае інтарэсам, а калі не? Працаваць там, дзе табе не падабаецца, дзеля таго, каб проста добра жыць? Можа яно і добра, але чаму не паспрабаваць дасягнуць поспехаў у той справе, якая табе падабаецца? Мне здаецца, я занадта многа гавару. Але я просто хачу сказаць сваім нашчадкам, што будуць і ў мой час новым пакаленнем і пасля мяне, каб яны былі патрыётамі сваёй краіны, шанавалі яе, не забываліся на бацькоўскі дом, а самое галоўнае, каб помнілі аб тым, што жыццё – самая каштоўная рэч, якая даецца толькі аднойчы.
— Каждое утро назначай себе все, что ты должен сделать в течение дня, и исполняй все назначенное.
— Спи как можно меньше.
— Все телесные неприятности переноси, не выражая их наружно.
— Ежели ты начал какое бы то ни было дело, то не бросай его, не окончив.
— Не заботься об одобрении людей, которых ты или не знаешь, или презираешь.
— Повторяй вечером все то, что ты узнал в продолжение дня. Каждую неделю, каждый месяц и каждый год экзаменуй себя во всем том, чем занимался, ежели же найдешь, что забыл, то начинай сначала.
— Не переменяй образа жизни, ежели бы даже ты сделался в десять раз богаче.
— Не позволяй себе расходов, делаемых для тщеславия.
— Всякое приращение к твоему имению употребляй не для себя, а для общества.
— Придумывай себе как можно больше занятий.
— Не требуй в том деле, которое ты можешь кончить один.
— Чем хуже положение, тем более усиливай деятельность.
— Довольствуйся настоящим.
— Ищи случаев сделать добро.
— Стараться сделать приятной жизнь людей, связанных с тобой.
Як хутка ідзе час. Нават і не верыцца, што ўжо дваццаць першае стагоддзе. Уяўляецца, што толькі нядаўна я ўпершыню пайшоў у школу, пазнаёміўся са сваімі сябрамі і аднакласнікамі. І вось яшчэ некалькі год і я закончу школу. Прыйдзецца вырашаць, что ж рабіць у будучым. Мне так хочыцца верыць, што мае мары сбудуцца. І вось, не паспееш азірнуцца і вось яна – старасць. А што я пакіну нашчадкам? Я ж увогуле яшчэ нічога маштабнага не зрабіў. І ці зраблю? Але ж, можа я яшчэ і паспею адкрыць у будучым што-небудь. А, калі не паспею, то абавязкова пасля мяне застанецца мая краіна, якая багатая на вельмі таленавітых людзей. Але часта здараецца так, што людзі проста зарываюць свій талент і не хочуць яго развіваць, проса забывая аб гэтым. Яны шукаюць высокааплатную работу, зусім не думаючы аб тым, што ім прыйдзецца штодня працаваць. І гэта добра, калі работа адпавядае інтарэсам, а калі не? Працаваць там, дзе табе не падабаецца, дзеля таго, каб проста добра жыць? Можа яно і добра, але чаму не паспрабаваць дасягнуць поспехаў у той справе, якая табе падабаецца? Мне здаецца, я занадта многа гавару. Але я просто хачу сказаць сваім нашчадкам, што будуць і ў мой час новым пакаленнем і пасля мяне, каб яны былі патрыётамі сваёй краіны, шанавалі яе, не забываліся на бацькоўскі дом, а самое галоўнае, каб помнілі аб тым, што жыццё – самая каштоўная рэч, якая даецца толькі аднойчы.