У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці. Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Я памятаю кожнае сваё лета. Мае бацькі кожны год прыдумляюць, куды ж мяне адправіць. Як толькі пачынаюцца школьныя канікулы, становіцца пытанне пра гэта. Тата ўвесь час хоча, каб я ехаў у піянерскі лагер, а мама настойвае на сумесным адпачынку на моры або за мяжой. Куды б я ні пайшоў, сам або са сваімі бацькамі, мне ўсё роўна будзе па душы гэты час года. Цяпло, не трэба апранаць шмат адзення. А яшчэ мне падабаецца, што дні становяцца доўгімі і можна гуляць у двары дапазна. А калі ёсць месяц на небе, то нават ноччу можна трохі пагуляць, калі бацькі недзе непадалёк.
У мінулым годзе мы хадзілі з татам у паход. Там я навучыўся збіраць лясныя ягады і грыбы. Я яшчэ не запомніў усе разнавіднасці грыбоў, але затое цяпер я ведаю, што летам расце вельмі шмат лясных ягад, а вось грыбы больш за ўсё вырастаюць восенню. Мяне тады укусіў клешч, дома мы яго выцягвалі, а мама перажывала, што ён залезе пад скуру, але ўсё абышлося.
Гэтым летам я хачу, каб сонца не так моцна паліла, а то ўжо зусім горача. І яшчэ хачу паехаць на мора, вельмі даўно не быў там. Улетку на моры добра. Калі горача, можна пайсці купацца, а потым грэцца на сонейку. І так круглыя дні. Люблю лета за яго сонца і ўсмешкі.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Я памятаю кожнае сваё лета. Мае бацькі кожны год прыдумляюць, куды ж мяне адправіць. Як толькі пачынаюцца школьныя канікулы, становіцца пытанне пра гэта. Тата ўвесь час хоча, каб я ехаў у піянерскі лагер, а мама настойвае на сумесным адпачынку на моры або за мяжой. Куды б я ні пайшоў, сам або са сваімі бацькамі, мне ўсё роўна будзе па душы гэты час года. Цяпло, не трэба апранаць шмат адзення. А яшчэ мне падабаецца, што дні становяцца доўгімі і можна гуляць у двары дапазна. А калі ёсць месяц на небе, то нават ноччу можна трохі пагуляць, калі бацькі недзе непадалёк.
У мінулым годзе мы хадзілі з татам у паход. Там я навучыўся збіраць лясныя ягады і грыбы. Я яшчэ не запомніў усе разнавіднасці грыбоў, але затое цяпер я ведаю, што летам расце вельмі шмат лясных ягад, а вось грыбы больш за ўсё вырастаюць восенню. Мяне тады укусіў клешч, дома мы яго выцягвалі, а мама перажывала, што ён залезе пад скуру, але ўсё абышлося.
Гэтым летам я хачу, каб сонца не так моцна паліла, а то ўжо зусім горача. І яшчэ хачу паехаць на мора, вельмі даўно не быў там. Улетку на моры добра. Калі горача, можна пайсці купацца, а потым грэцца на сонейку. І так круглыя дні. Люблю лета за яго сонца і ўсмешкі.