Поступ вясны Гамаленьку, але з кожным днём усё см.лей і ўлаларней на-
ступала вясна. Снег проста ўвачавідкі ас...даў, мрачне і
а...соўваўся як мага далей ад платоў і прызбаў. У дзень капала са
стрэх. Гаветра в...льгатнела. Зіма, праўда, не хацела здавацца. На
10ч уедліва браўся яршысты марозік, сцягваў тонкім празрыстым
ля...ком лужы. Ранкам ц. русіў дробны, як манка, сняжок. Але
саўладаць з ц...плом ужо не магла старая і, абагрэтая ячэ
1...смелым сонцам, плакала ...чодрымі слёзнымі калясамі.
Памятано, мы з Мальвінаю ішлі па л...слой караністай дароз... .
Абапал устоды рыжэла прымятая трава. Дзе-н...дзе ч...рпела ле-
тан...е лісце. Ула...чынах было бела ад кураслепу. Маладыя
бяро...кі не ўтрымаліся ад спакусы, каб не падарсіць у сваіх но-
светла-3...лёных абновах. Старыя дрэвы не спяшаліся,
11...чага чакалі.
Iя самай дарогі, пад тоўстай, карыстай бярозай, мы натрапілі
невялікае драўлянае кары...да, поўнае бярозавіку, і
ўзрадаваліся, як дзеці. 1 авылера...кі пусціліся да балацявіны, вы-
рвалі па ч. pнaгaлoвiне і праз іх пілі гэты чысты, як сляза, сок
ВЫХ
Вясы.
t
Потым мы бочылі знае. Джанай дарогі, пайшлі лесам. Пад
11агамі блытаўся зялёны ягаднік. Пахла хво...й.
Мы спусціліся ў ла...чыну і спыніліся, уражаныя. На
руснічных барвл1ках сям-там чырванелі ягады, буйныя і са-
і тыя. Грабыўшы зіму пад снегам, яны не толькі не canca-
1: іся, а яшчэ болей пасмачнеді.
У мяне шмат сяброў і таварышаў : у школе, у двары, у секцыі футбола, дзе я займаюся. А Марат сярод іх — лепшы сябар. Мы жывем з ім у адным двары і вучымся ў адным класе. Праўда, за адной партай мы з Маратам не сядзім. Настаўнікі нас рассаджваюць, каб мы не адцягвалі адзін аднаго на ўроках.
У майго сябра цёмныя валасы, карыя вочы. Ён худы і трохі ніжэй за мяне ростам, хоць мы з ім аднагодкі. Але пры гэтым Марат моцны, трывалы і не скардзіцца на спартыўную форму.
Мы сябруем з Маратам ўжо чатыры гады. Разам мы гуляем у футбол і баскетбол. Ездзім на роварах на раку і ловім там рыбу. Калі мае бацькі едуць на пікнік, то мы бярэм з сабой Марата, і наадварот. Яшчэ мой сябар прыходзіць да мяне гуляць у кампутарныя гульні і сядзець у інтэрнэце, таму што ў яго дома інтэрнэт не праведзены.
Марат добры і вясёлы хлопчык, ён заўсёды бадзёры і ў добрым настроі. Сваімі жартамі ён умее падняць настрой мне і іншым сваім таварышам. У Марата добра атрымліваецца распавядаць анекдоты і смешныя гісторыі.
Марат застаецца добрым сябрам не толькі ў гульнях , але і ў бядзе. Таму складанне пра сапраўднага сябра я вырашыў напісаць менавіта пра яго, а не пра некага іншага. Бо менавіта гэты хлопец заўсёды дапамагае мне, і не толькі тады , калі я прашу. Часта Марат сам бачыць, што я сам не магу справіцца з нечым. Тады ён , не чакаючы спяшаецца дапамагчы ці даць карысную раду.
Яшчэ Марат ужо пять год займаецца боксам. Аднойчы вечарам я вяртаўся ад бабулі, і ў падваротні сустрэў Шурыка з чарадой.
Яны адабралі ў мяне бабуліны гасцінцы, рассыпалі піражкі і сталі падкідваць іх нагамі. Я кінуўся на Шурыка, забыўшыся пра страх. Проста я прадставіў маю бабулю , якая прастаяла цэлы дзень на кухні, колькі працы яна ўклала ў гасцінец. На дапамогу мне прыйшоў Марат.
Апамятаўся я толькі тады , калі хлапчукі разбегліся, а побач са мной важдаліся Шурык з Маратам. Марат трымаў Шурыка за каўнер, прыгаворваючы , што чужую працу трэба паважаць, а хлеб — берагчы. Калі заплаканы Шурык ўцёк, мы маўчалі, нам не патрэбныя былі словы, мы адзін аднаго разумелі.
Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі.
Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу».
Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту?
Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў.
Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.