Первый снег
Утро в середине ноября могло быть самым обыкновенным, если бы за ночь не выпало столько снега. Всё вокруг в один миг преобразилось, как в волшебной сказке. Белоснежные сугробы покрыли мостовые, аллеи в парках, узкие дорожки во дворах, машины, как будто кто-то накинул большую накрахмаленную на город. Невесомые снежинки, вздрагивая от малейшего порыва ветра, искрятся и сверкают миллионами огней в лучах мягкого зимнего солнца, словно драгоценные кристаллы.
Первый снег — это всегда радость, настоящее преображение природы. Зима вступила в свои права, и это её щедрый подарок. Хлопья снега сыпятся из тяжелых нависших над городом туч и пушистым ковром ложатся на улицы. Воздух свеж и чист. Голые ветки деревьев ранним утром покрывает колючий иней, придавая им причудливую форму. Тонкие заледеневшие иголочки красиво сверкают и переливаются разноцветными огнями. Не деревья в парке, а заколдованный лес! Морозное дыхание зимы рисует на стёклах затейливый орнамент, и окна сразу приобретают сказочный вид.
Тихо. Всё вокруг замирает. Деревья, тянущие изогнутые ветви к небу, напоминают заснеженных молчаливых истуканов. Но стоит приблизиться, и волшебство исчезает. Такая хрупкая красота! Ажурные снежинки осыпятся от лёгкого прикосновения, оголив тёмные ветки. Но за ночь чародейка-зима всё исправит, чтобы утром все снова смогли насладиться первозданной красотой.
Анатоль Вярцінскі, сучасны беларускі паэт, - майстар філасофскай паэзіі. У сваіх вершах ён звяртаецца да агульначалавечых праблем. Меня зацікавіў яго твор "Жыццё даецца, каб жыццё тварыць". Аўтар хоча сказаць нам, што значыць жыць. Не проста існаваць, а іменна жыць. Любоў, дабрыня, клопаты - усё гэта суправаджае дзіця, якое толькі нарадзілася, і калі яно вырасце, то будзе павінна жыццёвую "ніць віць і далей - любоўю, справай дзейнай ды словам, што ад працы неаддзельна".
Наша жыццё поўнасцю залежыць ад учынкаў, якія мы здзяйсняем. Кожнага чалавека хвалюе, што ж застанецца пасля яго. А калі мы чытаем такія матываваныя светлыя вершы, то хочацца пакінуць нешта, што дапамагло б нашым нашчадкам, што пакінула б у іх толькі добрыя ўспаміны і пачуццё гонару. Да гэтага заклікае і Вярцінскі:
Жыццё даецца, как жыццё тварыць.Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, - Тварыць!
Пасля гэтых радкоў з'яўляецца жаданне, каб памяць пра цябе жыла доўга. Аўтар звяртаецца да чытача з жыць не ціха, а ярка, каб розныя колеры былі ў жыцці людзей, каб было што ўспомніць, інакш "якая ад жыцця карысць?"
Такім чынам, верш вучыць нас жыць добра.