Рассказ идёт о мальчишке по и мени миша. однажди когда он гулял по лесу он заметил островок. миша смастерил плот и доплыл до островка. там он нашел озеро которое сравнивал с космосом. он рассказал друзьям и они дали что-то вроде клятвы никому не говорить о озере. миша как-то раз взял акваланг и нырнул в озеро. там он нашел дом. немного осмотрев дом ог находить лист на ощупь как металлический. он забирает его с собой и возвращается в интернат. когда он возвращается он с друзьями решают проверить новый приёмник. но когда миша рядом с ним он издаёт помехи. вскоре было понятно что это из-за листа. покрутили листик перед приёмником пока не появилась картинка. на картинке был зобрвжен дом который миша нашел под водой, только целый. на следующий день они повторяют тоже самое только ничего не выходит. / аповяд ідзе пра хлапчуку па і мени міша. однажди калі ён гуляў па лесе ён заўважыў астравок. міша змайстраваў плыт і даплыў да астраўка. там ён знайшоў возера якое параўноўваў з космасам. ён распавёў сябрам і яны далі што-то накшталт клятвы нікому не казаць аб возеры. міша як-то раз узяў акваланг і нырнуў у возера. там ён знайшоў дом. трохі агледзеўшы дом ог знаходзіць ліст на навобмацак як металічны. ён забірае яго з сабой і вяртаецца ў інтэрнат. калі ён вяртаецца ён з сябрамі вырашаюць праверыць новы прыёмнік. але калі міша побач з ім ён выдае перашкоды. неўзабаве было зразумела што гэта з-за ліста. хлопцы пакруцілі лісцік перад прымачом пакуль не з'явілася карцінка. на малюнку быў зобрвжен дом які міша знайшоў пад вадой, толькі цэлы. на наступны дзень яны паўтараюць тое самае толькі нічога не выходзіць. как-то так
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.