Разважаючы пра сваю будучую прафесію, я прыходжу да высновы, што больш за ўсё мне падышла б праца журналіста. Гэтая спецыяльнасць падаецца мне цікавай і творчай. Яна патрабуе добрага ведання рускай мовы, здольнасці прыгожа выкладаць свае думкі, жаданні мець зносіны з людзьмі і быць у цэнтры асвятляных падзей. Думаю, я валодаю ўсімі пералічанымі якасцямі. Мне падабаецца пісаць нататкі для школьнай газеты. Асабліва тыя, што прысвечаны канцэртам, літаратурным вечарам і святам, якія арганізуюцца ў гімназіі.
Даўным-даўно жыў тут чалавек. Зваўся ён Васілём. Вельмі любіў Васіль кветкі, а таму і сам вырошчваў іх. Новым кветкам даваў імёны.
Аднойчы ў яго садзе з’явілася новая кветачка. Была яна блакітнага колеру. Яна ўмела размаўляць і пры першым спатканні папрасіла Васіля, каб ён хутчэй даў ёй імя. Прыгожае, мілагучнае.
Доўга-доўга думаў Васіль і нарэшце разважыў, што назвы лепшай за Васілёк не прыдумаць.
Васіль з Васільком многа чаго не дагаварылі. Але аб новай кветачцы, якая да таго ж умее гаварыць, даведаўся туташні злосны пан. Ён і загадаў Васілю прынесці кветку да яго ў святліцу.
Пра гэтае няшчасце дачуўся і Васілёк. Ён таксама не хацеў жыць у злоснага чалавека і ператварыўся ў чырвоную нікім незаўважаную кветачку.
Азвярэлы пан люта пакараў Васіля, а напрыканцы мучэння загадаў укінуць яго цела ў рэчку. Так і загінуў Васіль, але кветачка — засталася. А людзі і перайменавалі сваё паселішча Васількамі — як памяць аб Васільку, Васілю і яго кветках.
Разважаючы пра сваю будучую прафесію, я прыходжу да высновы, што больш за ўсё мне падышла б праца журналіста. Гэтая спецыяльнасць падаецца мне цікавай і творчай. Яна патрабуе добрага ведання рускай мовы, здольнасці прыгожа выкладаць свае думкі, жаданні мець зносіны з людзьмі і быць у цэнтры асвятляных падзей. Думаю, я валодаю ўсімі пералічанымі якасцямі. Мне падабаецца пісаць нататкі для школьнай газеты. Асабліва тыя, што прысвечаны канцэртам, літаратурным вечарам і святам, якія арганізуюцца ў гімназіі.
Объяснение:
держии♡
Даўным-даўно жыў тут чалавек. Зваўся ён Васілём. Вельмі любіў Васіль кветкі, а таму і сам вырошчваў іх. Новым кветкам даваў імёны.
Аднойчы ў яго садзе з’явілася новая кветачка. Была яна блакітнага колеру. Яна ўмела размаўляць і пры першым спатканні папрасіла Васіля, каб ён хутчэй даў ёй імя. Прыгожае, мілагучнае.
Доўга-доўга думаў Васіль і нарэшце разважыў, што назвы лепшай за Васілёк не прыдумаць.
Васіль з Васільком многа чаго не дагаварылі. Але аб новай кветачцы, якая да таго ж умее гаварыць, даведаўся туташні злосны пан. Ён і загадаў Васілю прынесці кветку да яго ў святліцу.
Пра гэтае няшчасце дачуўся і Васілёк. Ён таксама не хацеў жыць у злоснага чалавека і ператварыўся ў чырвоную нікім незаўважаную кветачку.
Азвярэлы пан люта пакараў Васіля, а напрыканцы мучэння загадаў укінуць яго цела ў рэчку. Так і загінуў Васіль, але кветачка — засталася. А людзі і перайменавалі сваё паселішча Васількамі — як памяць аб Васільку, Васілю і яго кветках.