Очень надо Задание на фото.
Заранее

Маё цярпенне, мой крывавы боль –Што значаць перад мукамі мільёнаў,Дзе безнадзейны стогны родзяць стогны,А слёзы грызуць вочы ўсім, як соль!Хоць дух мой ўзносіцца пад неба столь, –Як галавой аб мур, там б'е паклоны.Але як мал мой гэты ўздых шалёны...Мой крык перад малітвай свету – ноль!І веру я, што я нішто ў быцці –Іначай думаць не дае сумленне, –Аднак чаму ж здаецца мне нязменне,Што меж майму цярпенню не знайсці,Што так вяліка мне яно ў жыцці,Як міліёнаў разам ўсіх цярпенне!
  Янка Купалы називается Мае цярпенне

  У мяне, ёсць сабака. Завуць яго Жуля. Гэта невялічкі сабака. Сам ён увесь чорны, а лапкі і грудка жоўтыя. Вочы ў яго вялікія, круглыя і зяленыя. 
Ён жыве у нас ужо дзесяць год. Кармлю я свайго сабаку тры разы ў дзень. Ён вельмі любіць малако, цукар і костачкі. Мы з ім заўсёды ходзім гуляць у лес.Я кідаю яму галінкі, а ен іх прыносіць. Жуля вельмі разумны сабака, адданы. 
Аднойчы ў яго жыцці здарыўся такі выпадак. Летам мой тата з сябрамі пайшоў на возера пасля працы і ўзяў з сабой Жулю. Татка з сябрамі смяяліся, купаліся і жартавалі. Раптам адзін татаў сябар пачаў тануць. Тата не разгубіўся  і кінуўся на дапамогу, і якое ж было яго здзіўленне, калі Жуля кінуўся за ім. Калі яны ўжо падплывалі да берага і ў таты не хапала больш моцы плыць далей, наш сабака схапціў тату за валасы  і пачаў цягнуць да берага.
З таго самага часу тата палюбіў Жулю яшчэ больш. Мы заўседы ўспамінаем гэты выпадак.
Вось такі ў нас разумны і адданы сабака. Для нас ен не проста жывела, а самы сапраўдны член нашай сям’і.