Мой любімы фільм называецца «Кароль- Дроздабарод ». Гэта сучаснае нямецкае кіно, але яно знята па старадаўняй казцы братоў Грым. Увогуле, гэта вясёлая рамантычная камедыя пра каханне прынца і прынцэсы.
Сюжэт фільма заблытаны. Жыла – была выдатная бялявая прынцэса. Ні адзін жаніх не мог дагадзіць яе капрызам : і той нягодны, і той не падыходзіць. У аднаго прыгожага прынца яна высмеяла знешнасць і дала яму мянушку Дроздабарод .
Тады кароль – бацька раззлаваўся і пакляўся выдаць дачку за першага, хто ўвойдзе ў палац. Тады Дроздабарод пераапрануўся ў растрапаныя жабрака і прыйшоў у палац пад рогат ўсіх астатніх пакрыўджаных жаніхоў. Ён ажаніўся на прынцэсе і павёў яе ў бедную хаціну, у сваё каралеўства.
Туга прыйшлося ганарлівай прынцэсе! Бо зараз у яе не было ні слу , ні раскошных сукенак! Распешчаная прыгажуня не ўмела ні тапіць печ, ні рыхтаваць ежу. Яна нават не ведала, што на рынку ёй давядзецца плаціць грошы. Пасядзеўшы галоднай, прынцэса стала прывучацца да працы. Але яе далікатныя ручкі нічога не ўмелі і не прывыклі да грубай працы. Муж вучыў яе працаваць і цішком вытвараў розныя штук, каб жыццё не здавалася ёй лёгкай.
Прыгажуня горка шкадавала аб тым, што была такой пагардлівай і капрызнай. « Ах , калі б мне цяпер мая свабода, я стала б жонкай Дроздабарода ! » – Гаварыла яна.
Мне падабаецца, што фільм заканчваецца добра. Прынцэса стала добрай гаспадыняй, перастала капрызіць. Яна стала ветлая і дабра да простых людзей. Тады Дроздабарод адкрыў сваю таямніцу, і яны пажаніліся ў палацы. Яшчэ мне падабаецца, што гэта разумны фільм, і што ён апісвае сапраўднае вялікае каханне. А яшчэ ён вучыць шанаваць тое, што маеш.
Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:
- Тут я буду жыць.
А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка. А ты хто?
- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?
- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?
-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!
Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?
- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!
- Ну ідзі!
Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:
- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?
- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!
Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.
- Табе і ня ўлезьці!
- Як-небудзь ўлез, пусціце!
- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!
Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?
- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!
- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.
- Ды як-небудзь!
- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!
Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.
А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:
- Гаў-гаў-гаў!
Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.
Сюжэт фільма заблытаны. Жыла – была выдатная бялявая прынцэса. Ні адзін жаніх не мог дагадзіць яе капрызам : і той нягодны, і той не падыходзіць. У аднаго прыгожага прынца яна высмеяла знешнасць і дала яму мянушку Дроздабарод .
Тады кароль – бацька раззлаваўся і пакляўся выдаць дачку за першага, хто ўвойдзе ў палац. Тады Дроздабарод пераапрануўся ў растрапаныя жабрака і прыйшоў у палац пад рогат ўсіх астатніх пакрыўджаных жаніхоў. Ён ажаніўся на прынцэсе і павёў яе ў бедную хаціну, у сваё каралеўства.
Туга прыйшлося ганарлівай прынцэсе! Бо зараз у яе не было ні слу , ні раскошных сукенак! Распешчаная прыгажуня не ўмела ні тапіць печ, ні рыхтаваць ежу. Яна нават не ведала, што на рынку ёй давядзецца плаціць грошы. Пасядзеўшы галоднай, прынцэса стала прывучацца да працы. Але яе далікатныя ручкі нічога не ўмелі і не прывыклі да грубай працы. Муж вучыў яе працаваць і цішком вытвараў розныя штук, каб жыццё не здавалася ёй лёгкай.
Прыгажуня горка шкадавала аб тым, што была такой пагардлівай і капрызнай. « Ах , калі б мне цяпер мая свабода, я стала б жонкай Дроздабарода ! » – Гаварыла яна.
Мне падабаецца, што фільм заканчваецца добра. Прынцэса стала добрай гаспадыняй, перастала капрызіць. Яна стала ветлая і дабра да простых людзей. Тады Дроздабарод адкрыў сваю таямніцу, і яны пажаніліся ў палацы. Яшчэ мне падабаецца, што гэта разумны фільм, і што ён апісвае сапраўднае вялікае каханне. А яшчэ ён вучыць шанаваць тое, што маеш.
Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:
- Тут я буду жыць.
А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка. А ты хто?
- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?
- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?
-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!
Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?
- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!
- Ну ідзі!
Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:
- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?
- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!
Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.
- Табе і ня ўлезьці!
- Як-небудзь ўлез, пусціце!
- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!
Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?
- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!
- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.
- Ды як-небудзь!
- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!
Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.
А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:
- Гаў-гаў-гаў!
Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.