Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух. Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі. Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.
Век жыві - век вучыся. жыццё сённяшняга чалавека хуткаплыннае і каб паспець за хутка змяняючымся светам трэба пастаянна развіцацца, працаваць над сабой. кожны дзень мы артымоўваем нейкія веды, пэўную інфармацыю, якая дапамагае нам у жыцці. мы робім памылкі, а затым на іх прыкладзе таксама нечаму вучымся. ікалі вам не давялося атрымаць дыплом прэстыжнага ўніверсітэту або каледжу, то гэта не страшна. бо галоўныя урокі дасць нам жыццё. а ўвогуле, вучыцца ніколі не позна.
Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух. Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі. Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.
Век жыві - век вучыся. жыццё сённяшняга чалавека хуткаплыннае і каб паспець за хутка змяняючымся светам трэба пастаянна развіцацца, працаваць над сабой. кожны дзень мы артымоўваем нейкія веды, пэўную інфармацыю, якая дапамагае нам у жыцці. мы робім памылкі, а затым на іх прыкладзе таксама нечаму вучымся. ікалі вам не давялося атрымаць дыплом прэстыжнага ўніверсітэту або каледжу, то гэта не страшна. бо галоўныя урокі дасць нам жыццё. а ўвогуле, вучыцца ніколі не позна.
P.S. исправишь что-нибудь, добавишь.