Надо. : найти эпитеты, метафоры, сравнения, инверсию, гиперболу, символ. ниже : мацінародная на бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,на шчасце і ўдачу пасеяла маці зярняты.калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,сын прыйдзе з паходу,са славаю прыйдзе з паходу.дарэмна ўздыхала,чакалаі шчасця, і долі, -упалі зярнятына камень шчарбатыу полі.дарэмна здалёкупаўнюткія вёдры цягала,той камень у спёкувадой і слязьмі палівала.да кроплі іх выпіў задымленыкамень пякельны: два леты кіпелі на ім яны,як на патэльні.ля каменя ўпалацярплівая маці ў знямозе,у роспачы скардзіцца сталазнаёмай дарозе: «пачуй мае словы,улашчы свой камень суровы,за гэта вярбоюгатова я стаць над табою.твайго пешаходая ў засень ад спёкі б хавала,у час непагодыад бур і дажджоў засланяла; старымі рукамітвой дол падмятала б штодня я.улашчы свой камень,дарога мая палявая».сказала дарога ёй: «скардзішся, маці,дарма ты,не ўзыдуць зярняты,бо ўпалі на камень шчарбаты.не першая тыкаля камня заходзішся з жалю,не раз на ім сеялі, але ні разу не жалі.на нашыя нівыяго закацілі чужынцы; чужы і маўклівы,даўно ён ляжыць пры гасцінцы.з-за буга ягозакацілі і кінулі ў полі,каб сына свайгоне даждалася маці ніколі.не ўзыдуць зярнятыні ўвосень на ім, ні вясною,пакуль ён не стане зямлёю,закляты табою».з дарогі ўставалаі каменю маці казала: «вады табе малаі матчыных слёз табе мала,цяпер я крывёюсваёюцябе праклінаю: ты станеш зямлёю,а каменем стану сама я».і тройчы такоюкляцьбоютой камень пракляла.стаў камень зямлёю,сама ж яна каменем стала.на камні былым пры дарозеўзыходзяць зярняты.вяртаецца сын па дарозез паходу дахаты.
Лирика Тютчева занимает особое место в русской поэзии. В свежих и волнующе притягательных стихах Тютчева красота поэтических образов сочетается с глубиною мысли и остротой философских обобщений. Его лирика — это маленькая частица большого целого, но это маленькое воспринимается не отдельно, а находящимся во взаимосвязи со всем миром и в то же время несущим в себе самостоятельную идею.
Особое место в лирике поэта занимает тема человека и природы, нередко даже противоречивое единство человека и природы. Писарев отметил: «В сознание читателя Тютчев вошел прежде всего как певец природы...»
Многія людзі не любяць восень, лічаць яе сумнай. Магчыма, гэта так і ёсць: шэрае неба, працяглыя дажджы, абрыдлы холад...
Але мне здаецца, што восень мае сваю прыгажосць. Мне падабаецца, што ўвосень нельга здагадацца, якое надвор'е будзе заўтра: сонца ці дождж. Я сам такі ж непрадказальны і люблю, калі ў жыцці ёсць месца сюрпрызу.
Мне падабаюцца сонечныя восеньскія дні. У такія дні рознакаляровае лісце на дрэвах быццам зіхаціць. Восеньскае сонца здаецца нават ярчэйшым за летняе, магчыма, таму, што ўвосень часцей, чым летам, ідзе дождж. Шкада, што такое сонца свеціць, ды не грэе.
Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор'е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю.
І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, - гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень - мой любімы асенні месяц, а восень - мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень - сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень - цудоўная, на мой погляд, пара.