Мой любимый фильм-Хатико. В нем рассказывается пра верную добрую собаку. Этот филь затронул самые глубокие струны души. И я осознала(-л), что мы для животных целая жизнь ,мы для них больше чем человек который за ним ухаживает ,мы те кто становится им самым родным,близким человеком. Этот фильм больше чем рассказ про хозяина и его собаку,этот фильм про настоящую верную дружбу между человеком и животным . Такую дружбу можно не встретить между людьми! Конец фильма растрогает каждого,он доведет до слез самую черствую душу. Любите своих домашних любимцев потому что в один момент их может не стать!
Сафрон Дзядзюля таксама новы чалавечы тып, народжаны паслякастрычніцкай рэчаіснасцю. Аднак яго пісьменнік малюе сатырычнымі фарбамі, раскрываючы подласць, помслівасць, нікчэмнасць яго натуры. Вось адна з характарыстык персанажа: «...Дзядзюля быў вялікім актывістам. Хоць работа ў яго дома і стаяла, але затое ён быў практыкам у тым, каб лезці ў цэнтр «вялікіх» спраў. Ён пакрысе лез у кааперацыю, у малочную арцель, а пасля і ў сельсавет... У гэтай справе Сафрон Дзядзюля быў сапраўдны талент, можна сказаць, глыбокі і тонкі. Дзядзюля задаволіўся тым, што пакінуў за сабой агульнапрызнаную годнасць то «душы ўсіх спраў», то «цэнтра ўсіх спраў» у сельсавецкім маштабе. Вядома, з такога чалавека кпілі ў кожнай хаце, але за вочы. У вочы ж ніхто не хацеў з ім звязвацца... Скончылася тым, што словы «душа» і «цэнтр» з'ядналіся разам і пачалі зваць Дзядзюлю «цэнтральнай душой».
