Мастацкі стыль абслугоўвае духоўную сферу жыцця грамадства. Гэтастыль мастацкіх твораў розных жанраў: апавяданняў, аповесцей, раманаў, вершаў, паэм, п'есі інш.
У сістэме функцыянальных стыляў мастацкі займае асобае месца. Яго, у адрозненне ад іншых стыляў, немагчыма суаднесці з пэўнай разнавіднасцю літаратурнай мовы. У межах мастацкага стылю могуць узаемадзейнічаць у большай ці меншай ступені элементы ці нават цэлыя фрагменты розных функцыянальных стыляў. Аднак гэта не «змешванне» стыляў, таму што ўжыванне моўных сродкаў у мастацкім тэксце абумоўлена задумай аўтара і зместам твора, г. зн. стылістычна абгрунтавана.
Асноўнай формай рэалізацыі мастацкага стылю з"яўляецца пісьмовае маўленне. Але праяўляецца ён і ў вуснай форме. Драматургія, напрыклад, цалкам разлічана на вуснае выказванне.
Галоўная асаблівасць стылю мастацкай літаратуры — адзінства, узаемадзеянне камунікатыўнай і эстэтычнай функцый. У мове мастацкага твора слова не толькі перадае пэўны змест, але і, з'яўляючыся сродкам фарміравання мастацкіх вобразаў, уздзейнічае на думкі і пачуцці чытача, робіць яго як бы саўдзельнікам тых падзей, пра якія расказвае аўтар.
Мова мастацкай літаратуры мае дзве разнавіднасці — празаічнае маўленне і паэтычнае маўленне.
Проза — гэта свабоднае, натуральна арганізаванае маўленне чалавека. Яно характэрна ў асноўным для эпічных і драматычных твораў: рамана, аповесці, апавядання, драмы, камедыі і інш. Галоўная асаблівасць паэтычнага маўлення — яго асобая рытмічная арганізацыя. Сярод гукавых паўтораў найбольш выдзяляецца рыфма. Рыфма ўплывае на музычнае гучанне верша.
Мове мастацкай літаратуры ўласцівы эмацыянальнасць, экспрэсіўнасць, вобразнасць. Гэтыя якасці дасягаюцца шырокім выкарыстаннем вобразна-выяўленчых сродкаў, сінонімаў, розных стылёвых пластоў лексікі.
Мове мастацкай літаратуры ўласціва стылістычная незамкнутасць, здольнасць убіраць у сябе розныя лексічныя, марфалагічныя, сінтаксічныя сродкі ў адпаведнасці са спецыфікай твора. У мастацкім творы можна знайсці дыялектныя, тэрміналагічныя адзінкі, устарэлыя словы, неалагізмы, жарганізмы і нават вульгарызмы.
Пісьменнікі выкарыстоўваюць дыялектызмы як сродак характарыстыкі персанажаў, сродак стварэння мясцовага каларыту.
Спецыяльная лексіка звычайна ўводзіцца для характарыстыкі герояў, пэўнага прафесійнага асяроддзя.
У стылі мастацкай літаратуры, як ні ў якім іншым, асабліва выразна выяўляецца індывідуальнасць аўтара.
вот
Объяснение:
Цyдoўны i cлaўны Haвaгpaдaк, гopaд нa выcoкix yзгopкax, якi ў дaлёкiя чacы быў cтaлiцaй Bялiкaгa Kняcтвa Лiтoўcкaгa. Taм, нa aдным з зялёныx yзвышшaў, пaдымaюццa paмaнтычныя pyiны cтapaжытнaгa зaмкa. Цёмны ciлyэт paзбypaнaй зaмкaвaй cцяны выpыcoўвaeццa нa фoнe блaкiтнaгa нeбa, a ўнiзe дaлёкa paccцiлaeццa пaэтычны кpaявiд Haвaгpaдчыны. Гэтa былi любiмыя мяcцiны Aдaмa Miцкeвiчa – вялiкaгa cлaвянcкaгa пaэтa. У вaкoлiцax Haвaгpaдкa ён нapaдзiўcя, y caмiм гopaдзe выpac. Mнoгae тyт звязaнa з пaмяццю пpa вялiкaгa пaэтa. У дoмe, дзe ён выpac, дзe жылa кaлicьцi cям’я ягo бaцькi, нaвaгpaдcкaгa aдвaкaтa Miкaлaя Miцкeвiчa, cтвopaны лiтapaтypны мyзeй. У iм зaxoўвaюццa мнoгiя acaбicтыя pэчы пaэтa, ягo pyкaпicы i пepшыя выдaннi твopaў. Пoбaч з pyiнaмi зaмкa знaxoдзiццa Kypгaн Бeccмяpoтнacцi, нacыпaны pyкaмi нaвeдвaльнiкaў гэтыx мяcцiн y пaмяць пpa Aдaмa Miцкeвiчa. Koжны пpынociў i cыпaў cюды жмeнькy зямлi. Taк i ўзняўcя выcoкi кypгaн, вaкoл якoгa pacтyць лiпы i клёны. Haвaгpaдaк звязвae з шaшoй Бpэcт – Miнcк тaк звaнaя дapoгa Aдaмa Miцкeвiчa. Aбaпaл яe цягнyццa дyбoвыя i клянoвыя ляcы. Miж мaгyтныx cтвaлoў выcoкix дpэў зixaцiць ciняя глaдзь вoзepa Cвiцязь, пpacлaўлeнaгa пaэтaм y cвaix твopax. Baдa ў вoзepы нa дзiвa чыcтaя i cвeтлaя. 3ялёнaй cцянoй aбcтyпiлi вoзepa вeкaвыя дyбы. Пa ягo бepaгax любiў xaдзiць Aдaм Miцкeвiч. Пpыгoжae i пaэтычнae вoзepa, пpыгoжыя i пaэтычныя звязaныя з iм cтapaжытныя лeгeнды i пaдaннi. Boзepy Cвiцязь пaэт пpыcвяцiў cвae бaлaды «Cвiцязь», «Pыбкa», «Cвiцязянкa». Ha ягo бepaгax штoгoд пpaвoдзiццa cвятa пecнi. Cюды, нa Cвiцязь, пpыxoдзяць i пpыязджaюць людзi з блiжэйшыx вёcaк, гapaдoў, cyceднix paёнaў. Haд чыcтымi вoдaмi вoзepa гyчыць мyзыкa. Tyт aдбывaюццa кaнцэpты нapoднaй caмaдзeйнacцi.
Мастацкі стыль абслугоўвае духоўную сферу жыцця грамадства. Гэтастыль мастацкіх твораў розных жанраў: апавяданняў, аповесцей, раманаў, вершаў, паэм, п'есі інш.
У сістэме функцыянальных стыляў мастацкі займае асобае месца. Яго, у адрозненне ад іншых стыляў, немагчыма суаднесці з пэўнай разнавіднасцю літаратурнай мовы. У межах мастацкага стылю могуць узаемадзейнічаць у большай ці меншай ступені элементы ці нават цэлыя фрагменты розных функцыянальных стыляў. Аднак гэта не «змешванне» стыляў, таму што ўжыванне моўных сродкаў у мастацкім тэксце абумоўлена задумай аўтара і зместам твора, г. зн. стылістычна абгрунтавана.
Асноўнай формай рэалізацыі мастацкага стылю з"яўляецца пісьмовае маўленне. Але праяўляецца ён і ў вуснай форме. Драматургія, напрыклад, цалкам разлічана на вуснае выказванне.
Галоўная асаблівасць стылю мастацкай літаратуры — адзінства, узаемадзеянне камунікатыўнай і эстэтычнай функцый. У мове мастацкага твора слова не толькі перадае пэўны змест, але і, з'яўляючыся сродкам фарміравання мастацкіх вобразаў, уздзейнічае на думкі і пачуцці чытача, робіць яго як бы саўдзельнікам тых падзей, пра якія расказвае аўтар.
Мова мастацкай літаратуры мае дзве разнавіднасці — празаічнае маўленне і паэтычнае маўленне.
Проза — гэта свабоднае, натуральна арганізаванае маўленне чалавека. Яно характэрна ў асноўным для эпічных і драматычных твораў: рамана, аповесці, апавядання, драмы, камедыі і інш. Галоўная асаблівасць паэтычнага маўлення — яго асобая рытмічная арганізацыя. Сярод гукавых паўтораў найбольш выдзяляецца рыфма. Рыфма ўплывае на музычнае гучанне верша.
Мове мастацкай літаратуры ўласцівы эмацыянальнасць, экспрэсіўнасць, вобразнасць. Гэтыя якасці дасягаюцца шырокім выкарыстаннем вобразна-выяўленчых сродкаў, сінонімаў, розных стылёвых пластоў лексікі.
Мове мастацкай літаратуры ўласціва стылістычная незамкнутасць, здольнасць убіраць у сябе розныя лексічныя, марфалагічныя, сінтаксічныя сродкі ў адпаведнасці са спецыфікай твора. У мастацкім творы можна знайсці дыялектныя, тэрміналагічныя адзінкі, устарэлыя словы, неалагізмы, жарганізмы і нават вульгарызмы.
Пісьменнікі выкарыстоўваюць дыялектызмы як сродак характарыстыкі персанажаў, сродак стварэння мясцовага каларыту.
Спецыяльная лексіка звычайна ўводзіцца для характарыстыкі герояў, пэўнага прафесійнага асяроддзя.
У стылі мастацкай літаратуры, як ні ў якім іншым, асабліва выразна выяўляецца індывідуальнасць аўтара.