Сочинение "Что для меня поэзия" на белорусском языке
Для мяне паэзія-гэта ўнікальны від літаратуры, які больш за іншых раскрывае ўнутраны свет чалавека, бо чытаючы вершы, мы звяртаемся да пачуццяў і перажыванняў лірычнага героя, мы паглыбляемся ў яго ўнутраны свет, мы бачым навакольнае рэчаіснасць яго вачыма. Паэзія, больш набліжаная да музыкі, вучыць адчуваць, перажываць, вучыць глядзець на свет праз душу. Дзівішся, як у такіх невялікіх паэтычных тэкстах перададзена так шмат пачуццяў і думак, часам нават не проста аднаго чалавека, а цэлых пакаленняў, цэлых народаў, і свету ў цэлым.
Паэзія ўнікальная і формай, у якой яна ўвасоблена: рытм, рыфма, памер, - якая надае ёй музычнасць. Чытаеш паэзію з асаблівым пачуццём. Яна зачароўвае, гіпнатызуе. Падобна музыцы, паэзія ўздзейнічае на чалавека не звонку, а знутры.
Але каб навучыцца разумець паэтычны Мова, трэба пастаянна чытаць вершы, трэба ўнікаць у іх, трэба вучыцца ўжывацца ў паэтычны тэкст. Разумець мову паэзіі-гэта праца. Але кожны, хто навучыўся гэтаму, спазнае свет на зусім іншым узроўні, ва ўсіх яго тонкасцях, не проста свет матэрыяльны, а свет ўнутраны.
Тэкля-старая удава, жонка нябожчыка Цырпука. Яна была нiзенькая, сухая, згорбленая бабулька, зморшчаная, як той грыб. Жыла Тэкля адна у старой хатцы на пагорку, ля лесу. Яна любiла хадзiць па суседзях-вельмi гутарлiвая баба была, але i любiла сядзець на прызбе, пазiраць на стары лес i думаць сваю думу. Тэкля была зауседы сумная, яе вочы нiколi не пакiдалi выразу смутку. Яна зауседы думала аб сваiм сыне, ганарылася iм. Тэкля жыла надзеяй на сустрэчу з Лауруклм. Яна верыла, што сын яе прыме, дапаможа. Але ен пасаромеуся мацi. Аутар з трапятаннем адносiцца да Тэклi. Мне вельмi шкала старую, Яна любiла свайго сына, ен быу яе скарбам
Сочинение "Что для меня поэзия" на белорусском языке
Для мяне паэзія-гэта ўнікальны від літаратуры, які больш за іншых раскрывае ўнутраны свет чалавека, бо чытаючы вершы, мы звяртаемся да пачуццяў і перажыванняў лірычнага героя, мы паглыбляемся ў яго ўнутраны свет, мы бачым навакольнае рэчаіснасць яго вачыма. Паэзія, больш набліжаная да музыкі, вучыць адчуваць, перажываць, вучыць глядзець на свет праз душу. Дзівішся, як у такіх невялікіх паэтычных тэкстах перададзена так шмат пачуццяў і думак, часам нават не проста аднаго чалавека, а цэлых пакаленняў, цэлых народаў, і свету ў цэлым.
Паэзія ўнікальная і формай, у якой яна ўвасоблена: рытм, рыфма, памер, - якая надае ёй музычнасць. Чытаеш паэзію з асаблівым пачуццём. Яна зачароўвае, гіпнатызуе. Падобна музыцы, паэзія ўздзейнічае на чалавека не звонку, а знутры.
Але каб навучыцца разумець паэтычны Мова, трэба пастаянна чытаць вершы, трэба ўнікаць у іх, трэба вучыцца ўжывацца ў паэтычны тэкст. Разумець мову паэзіі-гэта праца. Але кожны, хто навучыўся гэтаму, спазнае свет на зусім іншым узроўні, ва ўсіх яго тонкасцях, не проста свет матэрыяльны, а свет ўнутраны.
Объяснение:
Источник: https://nespisal.ru/russkaya_literatura/sochinenie-na-temu-poeziya-v-zhizni-cheloveka.html
Тэкля-старая удава, жонка нябожчыка Цырпука. Яна была нiзенькая, сухая, згорбленая бабулька, зморшчаная, як той грыб. Жыла Тэкля адна у старой хатцы на пагорку, ля лесу. Яна любiла хадзiць па суседзях-вельмi гутарлiвая баба была, але i любiла сядзець на прызбе, пазiраць на стары лес i думаць сваю думу. Тэкля была зауседы сумная, яе вочы нiколi не пакiдалi выразу смутку. Яна зауседы думала аб сваiм сыне, ганарылася iм. Тэкля жыла надзеяй на сустрэчу з Лауруклм. Яна верыла, што сын яе прыме, дапаможа. Але ен пасаромеуся мацi. Аутар з трапятаннем адносiцца да Тэклi. Мне вельмi шкала старую, Яна любiла свайго сына, ен быу яе скарбам