«паэта трэба слухаць душой» - фраза вядомая кожнаму школьніку. але што за сэнс крыецца ў ёй? чаму трэба ўмець слухаць менавіта душой? паэты - людзі, здольныя выказаць свае пачуцці на паперы, чаго простыя людзі часам не могуць зразумець. яны думаюць, што напісаць стихотворение- лёгка і проста. такія людзі ніколі не спрабавалі ўнікаць у сутнасць вершаў таго ж пушкіна, чэхава, маякоўскага, з яго незвычайным, завуаляваным футурыстычным стылем. ўчыталася ў радкі верша, пазнаючы аб лёсе пісьменніка, мы пачынаем разумець, якія пачуцці хацеў данесці паэт і ўжо ніколі больш не зможам застацца абыякавыя да яго творчасці. менавіта таму трэба разумець сутнасць прачытанага, умець слухаць душой і знаходзіць схаваны сэнс, даступны толькі таму, хто сапраўды можа ацаніць лірыку.
Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:
- Тут я буду жыць.
А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка. А ты хто?
- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?
- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?
-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!
Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?
- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!
- Ну ідзі!
Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:
- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?
- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!
Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.
- Табе і ня ўлезьці!
- Як-небудзь ўлез, пусціце!
- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!
Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?
- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!
- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.
- Ды як-небудзь!
- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!
Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.
А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:
- Гаў-гаў-гаў!
Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.
объяснение:
«паэта трэба слухаць душой» - фраза вядомая кожнаму школьніку. але што за сэнс крыецца ў ёй? чаму трэба ўмець слухаць менавіта душой? паэты - людзі, здольныя выказаць свае пачуцці на паперы, чаго простыя людзі часам не могуць зразумець. яны думаюць, што напісаць стихотворение- лёгка і проста. такія людзі ніколі не спрабавалі ўнікаць у сутнасць вершаў таго ж пушкіна, чэхава, маякоўскага, з яго незвычайным, завуаляваным футурыстычным стылем. ўчыталася ў радкі верша, пазнаючы аб лёсе пісьменніка, мы пачынаем разумець, якія пачуцці хацеў данесці паэт і ўжо ніколі больш не зможам застацца абыякавыя да яго творчасці. менавіта таму трэба разумець сутнасць прачытанага, умець слухаць душой і знаходзіць схаваны сэнс, даступны толькі таму, хто сапраўды можа ацаніць лірыку.
Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:
- Тут я буду жыць.
А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка. А ты хто?
- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?
- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?
-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!
Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?
- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!
- Ну ідзі!
Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:
- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?
- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!
Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.
- Табе і ня ўлезьці!
- Як-небудзь ўлез, пусціце!
- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!
Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?
- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!
- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.
- Ды як-небудзь!
- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!
Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.
А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:
- Гаў-гаў-гаў!
Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.