Хмары Няма нічога больш зменлівага, чым вецер. То ён пяшчотна-ласкавы, то суровы, то гуллівы. І гэты настрой адчуваюць хмары. Прыгледзьцеся. Заўважылі, якія яны ў ясны дзень? Беленькія. Чыстыя. Мяккія. Быццам пуховыя. Паўзуць марудна, як чарапахі. А куды ім спяшацца? Можна і прыпыніцца, калі вецер задрэмле.
Калі ж прагоніць вецер навальніцу – яе гнеў перадаецца хмарам. Яны злуюць немаведама на каго і на што, сцябаюць неба бліскавіцамі. А выгляд які ў іх – страхоцце! Пашкуматаныя. Уздыбленыя. Раз’юшаныя.
Іншы раз хмары выглядаюць так, быццам яны ў бруднай лужыне купаліся – цяжкія, мурзатыя, набрынялыя.
Сделать синтаксический разбор " Яны злуюць немаведама на каго і на што, сцябаюць неба бліскавіцамі. "" и обозначить часціны мовы
И найти все дзеепрыметнікі в тексте
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.