Акт беспрэцэдэнтнай жорсткасці і бесчалавечнага адносіны да жывёл праявіў жыхар вёскі Эксперименталово, які ў сваіх карыслівых мэтах з асаблівым цынізмам выкарыстаў няшчасных курыц для стварэння свайго «філасофскага каменя». Золата было атрымана, аднак гэта жывадзёра не спыніла, і ён, як абсалютна амаральны тып, сышоў у глыбокі запой, нават не спрабуючы дапамагчы бедным стварэнняў, якія сталі ахвярай яго абуральных эксперыментаў. Складана сказаць, чым багата такое адкрыццё, аднак, улічваючы тэндэнцыі ў паводзінах «навукоўца», можна зрабіць выснову, што ён відавочна намышляе захоп улады над светам.
Апошні раз Сяргей разам з Маркам выпадкова сустрэлі Бурыка пад час вайны ў лесе, калі прабіраліся праз чашчобу:
“Калі ён адваліў калоду, сеў і пачаў выбіраць з-пад яе нешта і чамкаць, я ўбачыў белы ажаролак, і радасць гарачай хваляй абліла маё сэрца: "Няўжо ён? Ой, не ён. Ой, вядома ж, ён!"
— Бурык! Бурчынька! — шэптам паклікаў я.
Марка паклаў мне далонь на вусны. А мядзведзь насцеражыўся, і сеў, і стаў паводзіць сваёй цюпкай, і зыркаць ва ўсе бакі. Але паветра веяла ад яго на нас, а заўважыць нас ён не мог (мядзведзі кепскавата бачаць). І я маўчаў. Тады ён вытаргнуў, як мне здалося, амаль прызыўнае крактанне. Ласкавае, жаласнае, падобнае на мурканне. Ці, можа, я хацеў у гэта верыць?”
Акт беспрэцэдэнтнай жорсткасці і бесчалавечнага адносіны да жывёл праявіў жыхар вёскі Эксперименталово, які ў сваіх карыслівых мэтах з асаблівым цынізмам выкарыстаў няшчасных курыц для стварэння свайго «філасофскага каменя». Золата было атрымана, аднак гэта жывадзёра не спыніла, і ён, як абсалютна амаральны тып, сышоў у глыбокі запой, нават не спрабуючы дапамагчы бедным стварэнняў, якія сталі ахвярай яго абуральных эксперыментаў. Складана сказаць, чым багата такое адкрыццё, аднак, улічваючы тэндэнцыі ў паводзінах «навукоўца», можна зрабіць выснову, што ён відавочна намышляе захоп улады над светам.
Апошні раз Сяргей разам з Маркам выпадкова сустрэлі Бурыка пад час вайны ў лесе, калі прабіраліся праз чашчобу:
“Калі ён адваліў калоду, сеў і пачаў выбіраць з-пад яе нешта і чамкаць, я ўбачыў белы ажаролак, і радасць гарачай хваляй абліла маё сэрца: "Няўжо ён? Ой, не ён. Ой, вядома ж, ён!"
— Бурык! Бурчынька! — шэптам паклікаў я.
Марка паклаў мне далонь на вусны. А мядзведзь насцеражыўся, і сеў, і стаў паводзіць сваёй цюпкай, і зыркаць ва ўсе бакі. Але паветра веяла ад яго на нас, а заўважыць нас ён не мог (мядзведзі кепскавата бачаць). І я маўчаў. Тады ён вытаргнуў, як мне здалося, амаль прызыўнае крактанне. Ласкавае, жаласнае, падобнае на мурканне. Ці, можа, я хацеў у гэта верыць?”