Добрый день! составьте из этого сочинение , в плане : 1. вступление, 2. основная часть , 3. заключение. на бел языке. , хорошие ! тэма беларусі ў лірыцы янкі купалы першага паслярэвалюцыйнага дзесяцігоддзя. тэма беларусі з'яўляецца асноўнай у творчасці я. купалы першага паслярэвалюцыйнага дзесяцігоддзя. бацькоўская зямля, родны край, яго веліч і краса, жальба і смутак, яго мінулае, сучаснае і будучае заўсёды хвалявалі паэта. першае паслярэвалюцыйнае дзесяцігоддзе — складаны для паэта перыяд. кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 г., утварэнне бсср і іншыя падзеі не маглі не паўплываць на творчасць я. купалы. прымаючы рэвалюцыю з народных, дэмакратычных пазіцый, паэт не поўнасцю разумеў яе сутнасць, асуджаў яе.у час, калі пад пагрозай аказалася не толькі духоўнае, але і фізічнае існаванне нацыі, адраджэнская тэма ў творчасці я. купалы паступова затухае, адыходзіць на другі план. іцкія парадкі не спрыялі творчаму настрою: на працягу 1916—1917 гг. да восені 1918 г. я. купала не напісаў ні аднаго верша. кожны твор поўны вялікай праўды жыцця, выклікае шчырыя парывы пачуццяў і новыя ўзлёты думкі. i ніводзін радок багатай купалавай спадчыны не ашукае нашага даверу. характер і светапогляд будучага паэта з юных гадоў фармаваўся пад уплывам працоўнага жыцця. ён у маладыя гады выхадзіў уздоўж і ўпоперак амаль усю беларусь. на панскіх броварах вывучаў азбуку жыцця, а з народных крыніц чэрпаў увасобленыя ў песнях, казках, паданиях мілыя сэрцу вобразы роднага краю. выключнай сілы паэтычны талент падаравала янку купалу прырода. а першая руская буржуазна-дэмакратычная рэвалюцыя гэтаму таленту адкрыцца перад людзьмі, абудзіла няўрымслівае жаданне «сэрца мільёнаў падслухаць біцця», каб выявіць рост сацыяльна-палітычнай і нацыянальнай свядомасці працоўных, выказаць голасна, ледзь не на ўвесь свет іх волю «людзьмі звацца». разнасцежанае акно купалавай паэзіі як бы асвятляе тыя шляхі, якімі ішла ўся беларуская літаратура да свайго сённяшняга росквіту. цяжка ў творчасці паэта вылучыць асобныя тэмы. не гэта ставілася ў сачыненні. тут хацелася паказаць творчую эвалюцыю мастака янка купала арганічна аб'яднаў у сваей творчасці шырыню гістарычнага кругагляду з вострым адчуваннем сучаснасці. паэт стаў звонкай песняй свайго народа, яго чыстым і непадкупным сумленнем. не адно пакаленне паэтаў прыйшло ў беларускую літаратуру пасля купалы, прыйшло з новым вопытам жыцця, з высокім узроунем адукацыі, але ўсе роўна мастакі зноў звяртаюцца да купалаўскай паэзіі як да узору магутнай знітаванасці грамадзянскіх, маральных, эстэтычных каштоўнасцяў. ён не выбіраў з жыцця паэтычнае, ён бачыў жыццё, вартае паэтычнага ўзнаўлення. быць сучасным — для яго азначала быць з часам, у якім жывеш. i ён быў з часам, у якім жыў, застаецца і застанецца з часам, у які жывуць яго нашчадкі. купала не крывіць душой, а творча адлюстроўвае жыццё ва ўсёй складанасці і супярэчлівасці. аўтар паважае свой талент і свайго чытача. ён праўдзіва выражае свае думкі і пачуцці, нават калі яны не з афіцыйнымі і, застаецца верным праўдзе жыцця.
Гэтую легенду Ніне Грак, выхаванцы Бокшыцкай школы, у 2001 годзе расказала Вольга Гарбацэвіч, жыхарка вёскі Гарадзішча, што у Слуцкім раёне. Жыў у адной хаце вуж-дамавік. Гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. А дзеці прымалі ў супольныя гульні.
І здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. Сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда пагражае.
Кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «Не крыўдзіце маіх дзетак! Аддайце іх мне….». Але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з падворка.
І папоўз, бядуючы, дамавік у пушчу.Паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. Ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая — злая ядавітая змяя.
«Чаго сумуеш?» — пытаецца яна ў вужа. А той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. Змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «Не плач, я табе зараз дапамагу».Не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з малаком.
Падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. Потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх атруціла.
Анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. А тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. Сыкнула вужу: «Вось я і адпомсціла за тваіх дзетак!» — ды шмыгнула з падворка у пушчу.
Мінулае нас часта вучыць як жыць цяпер. Нам трэба вучыцца на памылках. На сваіх і чужых.Ёсць шмат розных прымавак на гэтую тэму. Вось адна з іх: Разумны вучыцца на чужых памылках, а дурань на сваіх.Аднак разумным можна лічыць і таго хто змог навучыцца на сваіх памылках і больш іх не повторять.Однако мамым лепшым будзе не толькі вучыцца на сваіх памылках, але і пераймаць чужы вопыт.Мінулае нас шмат чаму вучыць ... Нам трэба запамінаць свае памылкі і перадаваць вопыт ад іх іншым. Бо гэта адна з мэтаў нашага жыцця! Мінулае - добрый настаўнік!