ответ:Пра братэрства беларусаў і расіян выкажуся прытчай. Уявіце, у немаўляці забіваюць бацькоў. Потым забойцы бяруць гэтае дзіця на выхаванне. Яно вырастае ў новай сям'і, па-свойму любіць новых бацькоў, якія, можа без асаблівай цяплыні, але пякуюцца аб ім, гадуюць на роўных з іншымі прыёмнымі дзецьмі. Аднак праходзіць час і, ўжо пасталеўшы, чалавек пачынае патроху даведвацца пра страшную праўду. Уявіце гэтую драму. Ён не хоча ў гэта паверыць, але ўсё, пра што ён паступова даведваецца, сведчыць: людзі, якія яго выхоўвалі, – не бацькі, а забойцы ягоных сапраўдных бацькоў. Падобнае адкрыццё зараз паступова адбываецца ў Беларусі. Ва Ўкраіне гэтая страшная рэальнасць адкрылася апошнім часам вельмі гвалтоўна. Тут, праўда, трэба зрабіць адну важную заўвагу. Самі расіяне з'яўляюцца прыёмнымі дзецьмі ў мачыхі-Імперыі. Але братэрства сіратаў скончылася. Тыя расіяне, якія хочуць братэрства вольных народаў, для нас - браты. Тыя ж, хто хоча вярнуць Беларусь у братэрства рабоў – не!
Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.
Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.
ответ:Пра братэрства беларусаў і расіян выкажуся прытчай. Уявіце, у немаўляці забіваюць бацькоў. Потым забойцы бяруць гэтае дзіця на выхаванне. Яно вырастае ў новай сям'і, па-свойму любіць новых бацькоў, якія, можа без асаблівай цяплыні, але пякуюцца аб ім, гадуюць на роўных з іншымі прыёмнымі дзецьмі. Аднак праходзіць час і, ўжо пасталеўшы, чалавек пачынае патроху даведвацца пра страшную праўду. Уявіце гэтую драму. Ён не хоча ў гэта паверыць, але ўсё, пра што ён паступова даведваецца, сведчыць: людзі, якія яго выхоўвалі, – не бацькі, а забойцы ягоных сапраўдных бацькоў. Падобнае адкрыццё зараз паступова адбываецца ў Беларусі. Ва Ўкраіне гэтая страшная рэальнасць адкрылася апошнім часам вельмі гвалтоўна. Тут, праўда, трэба зрабіць адну важную заўвагу. Самі расіяне з'яўляюцца прыёмнымі дзецьмі ў мачыхі-Імперыі. Але братэрства сіратаў скончылася. Тыя расіяне, якія хочуць братэрства вольных народаў, для нас - браты. Тыя ж, хто хоча вярнуць Беларусь у братэрства рабоў – не!
Объяснение:
Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.
Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.