Вадзянiк - адзін з найбольш вядомых у наш час духаў прыроды. Само яго імя кажа пра тое, што ён з'яўляецца гаспадаром воднай стыхіі. Многія апавяданні пра вадзяніку гаспадара сцвярджаюць, што ён злосны, хітры і злапамятны. Знешні выгляд у вадзянiка непрывабны. Ён падобны на паўчалавека-паўжывёліны. Вадзянiк любіць залазіць на начлег пад вадзяны млын, каля самага колы. Аднак ёсць у вадзяных і свае дамы: у зарасніках трыснягу і асакі выбудаваныя ў іх багатыя палаты з ракавінак і самацветнай рачных каменьчыкаў. Вадзяныя жэняцца на русалак і прыгожых тапельніцы.У начную пару вадзяныя часцяком б'юцца з лясунамі, з-за чаго ідзе па лесе грукат і трэск дрэваў, якія, гучна раздаецца ва ўсе бакі плёскат хваль. Вадзянiк валодае мастацтвам оборотничества. Ён можа прыняць вобраз чорнай сабакі, але часцей аддае перавагу выступаць у выглядзе рыбы, часам нават крылатай. У шматлікіх азёрах вадзяной з'яўляўся рыбакам шчупаком велізарнай велічыні і незвычайна увёртливой. Нямала апавяданняў хадзіла пра тое, як рыбакі, уколаў восцямі шчупака-вадзянiка, выракалі сябе на хуткую гібель - вадзянiк тапіў не толькі лодку, але і сваіх мімавольных крыўднікаў.
З поўнымі кошыкамі грыбоў вярталіся сябры дамоў. На ўзлеску, сярод дубоў, стаяла невялікая альтанка, і яны прыселі адпачыць.
Памацнеў вецер. Неба зацягнулі шэрыя хмары, толькі на захадзе яснеў лапік блакіту. Ці не на дождж збіраецца? Трэба паспяшацца ў вёску. І тут хлапчукі ўбачылі вавёрачку.
Скокнула на дуб, а ў зубах – жолуд. Схавала яго ў дупло і зноў уніз па камлі спусцілася.
Дупло невысока ад зямлі, прасторнае, як кладовачка. Засунуў Алесь руку, а на дне – жменька жалудоў ляжыць.
– Трэба дапамагчы вавёрачцы, – сказаў сябрам. – Зімой не толькі арэхі, але і жалуды ёй спатрэбяцца.
І пачалі Алесь, Сцёпка і Міхась збіраць жалуды.
Дома хлапчукі не сказалі, чаму затрымаліся ў лесе. Перабіралі грыбы, і кожны ўяўляў, як радуецца жалудам у дупле вавёрачка.
З поўнымі кошыкамі грыбоў вярталіся сябры дамоў. На ўзлеску, сярод дубоў, стаяла невялікая альтанка, і яны прыселі адпачыць.
Памацнеў вецер. Неба зацягнулі шэрыя хмары, толькі на захадзе яснеў лапік блакіту. Ці не на дождж збіраецца? Трэба паспяшацца ў вёску. І тут хлапчукі ўбачылі вавёрачку.
Скокнула на дуб, а ў зубах – жолуд. Схавала яго ў дупло і зноў уніз па камлі спусцілася.
Дупло невысока ад зямлі, прасторнае, як кладовачка. Засунуў Алесь руку, а на дне – жменька жалудоў ляжыць.
– Трэба дапамагчы вавёрачцы, – сказаў сябрам. – Зімой не толькі арэхі, але і жалуды ёй спатрэбяцца.
І пачалі Алесь, Сцёпка і Міхась збіраць жалуды.
Дома хлапчукі не сказалі, чаму затрымаліся ў лесе. Перабіралі грыбы, і кожны ўяўляў, як радуецца жалудам у дупле вавёрачка.