Першы снег у гэтым годзе выпаў зусім нечакана. У гэты дзень надвор'е з раніцы стаяла пахмурнае, але ціхая. Дзесьці пасля поўдня з неба сталі зрывацца буйныя сняжынкі. Мы і азірнуцца не паспелі, як яны ператварыліся ў вялікія белыя шматкі. Яны падалі на асфальт і зусім не раставалі, таму што было марозна.
Дзесьці за гадзіну ўсе вакол ужо збялела, а першы снег усё ішоў і ішоў. Ён усё гэтак жа валіў камякамі, а вецер обсыпал гэтымі шматкамі мінакоў.
Да вечара снег перастаў. Да таго часу вакол ужо ляжаў іскрысты казачны дыван. Нават невялікія гурбы намяло. Дрэвы прыкрылі свае голыя галінкі беласнежным покрывам. Асабліва пухнатымі і прыбранымі здаваліся елі ў алеі непадалёк ад нашай школы: яны як быццам надзелі кажушкі са снегу.
Мы з сябрамі высыпалі ў двор і сталі скакаць у гурбы, гуляць у снежкі. Я адразу стаў утоптваць снег на горцы, каб хутчэй можна было катацца на санках або на кардонцы. Дзеці бегалі і крычалі: "з першым снегам!». І кідалі сябар у сябра снежкі, а камякі адразу рассыпаліся. Бо першы снег яшчэ не мерзлы, ён мяккі і паветраны.
Ва ўсіх вакол настрой стала добрым, як быццам у сьвята. Мы весяліліся і радаваліся, хапалі першы снег жменямі і рассыпалі яго над галавой, як феерверк! Ён ззяў у паветры, быццам брыльянтавы дождж!
Рана раніцай, калі яшчэ цёмна я люблю падбегчы да акна і любавацца выглядам з яго. Вулічную невялікую дарожку, асветленую вулічнымі ліхтарамі, ледзь відаць пухнаты, свежы снег, які ляжыць на голых галінках дрэў і зямлі. Насупраць мяне ёсць іншыя дамы, у іх таксама прачынаюцца людзі і сустракаюць Новы дзень. Люблю паназіраць за людзьмі, якія не паленаваліся ўстаць яшчэ раней за мяне і цяпер выгульваюць сваіх хатніх улюбёнцаў, нягледзячы на дзень тыдня і халодную, чырвонаносую надвор'е.
Днём з акна можна ўбачыць, шмат новага і цікавага: дрэвы ў снежнай футры, на марозным паветры, задумаўшыся апускаюцца сняжынкі.
Здалёк відаць маю ледзяную горку, калі не такая халоднае надвор'е я люблю выйсці паклікаць сваіх сяброў пакатацца разам з імі, патураць яркія хлапушкі і пагуляць у снежкі. На вуліцы ціха, толькі зрэдку даносіцца шум машын. Перада мной цэлы маленькі свет.
Калі Сонца сыходзіць, то на неба прыходзяць зоркі. Яны нібы лямпачкі гірлянды, аблытаў цёмнае неба. Ужо вечар, усе людзі адпачываюць дома, на вуліцу ніхто не выходзіць, толькі сабакі бегаюць па снежных сцяжынках.
Першы снег у гэтым годзе выпаў зусім нечакана. У гэты дзень надвор'е з раніцы стаяла пахмурнае, але ціхая. Дзесьці пасля поўдня з неба сталі зрывацца буйныя сняжынкі. Мы і азірнуцца не паспелі, як яны ператварыліся ў вялікія белыя шматкі. Яны падалі на асфальт і зусім не раставалі, таму што было марозна.
Дзесьці за гадзіну ўсе вакол ужо збялела, а першы снег усё ішоў і ішоў. Ён усё гэтак жа валіў камякамі, а вецер обсыпал гэтымі шматкамі мінакоў.
Да вечара снег перастаў. Да таго часу вакол ужо ляжаў іскрысты казачны дыван. Нават невялікія гурбы намяло. Дрэвы прыкрылі свае голыя галінкі беласнежным покрывам. Асабліва пухнатымі і прыбранымі здаваліся елі ў алеі непадалёк ад нашай школы: яны як быццам надзелі кажушкі са снегу.
Мы з сябрамі высыпалі ў двор і сталі скакаць у гурбы, гуляць у снежкі. Я адразу стаў утоптваць снег на горцы, каб хутчэй можна было катацца на санках або на кардонцы. Дзеці бегалі і крычалі: "з першым снегам!». І кідалі сябар у сябра снежкі, а камякі адразу рассыпаліся. Бо першы снег яшчэ не мерзлы, ён мяккі і паветраны.
Ва ўсіх вакол настрой стала добрым, як быццам у сьвята. Мы весяліліся і радаваліся, хапалі першы снег жменямі і рассыпалі яго над галавой, як феерверк! Ён ззяў у паветры, быццам брыльянтавы дождж!
Рана раніцай, калі яшчэ цёмна я люблю падбегчы да акна і любавацца выглядам з яго. Вулічную невялікую дарожку, асветленую вулічнымі ліхтарамі, ледзь відаць пухнаты, свежы снег, які ляжыць на голых галінках дрэў і зямлі. Насупраць мяне ёсць іншыя дамы, у іх таксама прачынаюцца людзі і сустракаюць Новы дзень. Люблю паназіраць за людзьмі, якія не паленаваліся ўстаць яшчэ раней за мяне і цяпер выгульваюць сваіх хатніх улюбёнцаў, нягледзячы на дзень тыдня і халодную, чырвонаносую надвор'е.
Днём з акна можна ўбачыць, шмат новага і цікавага: дрэвы ў снежнай футры, на марозным паветры, задумаўшыся апускаюцца сняжынкі.
Здалёк відаць маю ледзяную горку, калі не такая халоднае надвор'е я люблю выйсці паклікаць сваіх сяброў пакатацца разам з імі, патураць яркія хлапушкі і пагуляць у снежкі. На вуліцы ціха, толькі зрэдку даносіцца шум машын. Перада мной цэлы маленькі свет.
Калі Сонца сыходзіць, то на неба прыходзяць зоркі. Яны нібы лямпачкі гірлянды, аблытаў цёмнае неба. Ужо вечар, усе людзі адпачываюць дома, на вуліцу ніхто не выходзіць, толькі сабакі бегаюць па снежных сцяжынках.