Наступіў студзень. Зіма ў поўным разгары. З кожным днём мацнеюць маразы. Сыпле і сыпле снег, шчыльна ўкрываючы сонную зямлю белым пакрывалам. А калі выдасцасярод завірух і непагадзі бязветраны дзянёк, дык здаецца, што наваколле застыла ў цішы. Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак. Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.
Мы з маім лепшым сябрам Мішам знаёмыя ўжо больш за дзесяць гадоў. Нашы бацькі жывуць у суседніх кватэрах, таму мы сустракаемся вельмі часта.
Мішы трынаццаць гадоў, як і мне. Гэта высокі хударлявы хлопчык. У яго чорныя, коратка стрыжаныя валасы і зялёныя вочы. Дарослыя часта кажуць, што Міша надта падобны да свайго бацькі, але мне здаецца, што многія рысы ў яго ад матулі: вочы, нос, шчарбінка паміж зубамі.
Мы з Мішам любім пасля школы гуляць разам. Калі надвор'е дрэннае, мы застаёмся дома і глядзім тэлевізар або гуляем у відэа-гульні. Калі на вуліцы цёпла, мы ходзім гуляць у футбол ці гандбол з іншымі нашымі сябрамі. Часам мы ходзім у кінатэатр або ў кафетэрый.
Мы з Мішам добра ладзім адзін з адным. Як і ўсе людзі, часам мы спрачаемся, але хутка мірымся.
Кажуць, сяброўства з часам можа знікнуць, бо знікае тое, што аб'ядноўвала людзей. Але я ўпэўнены, што з намі такога не будзе. Мы з Мішам будзем сябрамі на ўсё жыццё.
Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак.
Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.
Мы з маім лепшым сябрам Мішам знаёмыя ўжо больш за дзесяць гадоў. Нашы бацькі жывуць у суседніх кватэрах, таму мы сустракаемся вельмі часта.
Мішы трынаццаць гадоў, як і мне. Гэта высокі хударлявы хлопчык. У яго чорныя, коратка стрыжаныя валасы і зялёныя вочы. Дарослыя часта кажуць, што Міша надта падобны да свайго бацькі, але мне здаецца, што многія рысы ў яго ад матулі: вочы, нос, шчарбінка паміж зубамі.
Мы з Мішам любім пасля школы гуляць разам. Калі надвор'е дрэннае, мы застаёмся дома і глядзім тэлевізар або гуляем у відэа-гульні. Калі на вуліцы цёпла, мы ходзім гуляць у футбол ці гандбол з іншымі нашымі сябрамі. Часам мы ходзім у кінатэатр або ў кафетэрый.
Мы з Мішам добра ладзім адзін з адным. Як і ўсе людзі, часам мы спрачаемся, але хутка мірымся.
Кажуць, сяброўства з часам можа знікнуць, бо знікае тое, што аб'ядноўвала людзей. Але я ўпэўнены, што з намі такога не будзе. Мы з Мішам будзем сябрамі на ўсё жыццё.
(ну я пыталась)