8. Складзіце самастойна або выпішыце з мастацкага твора, які вывучаеце на ўроках беларускай літаратуры, бяззлучнікавыя складаныя сказы з
рознымі сэнсава-граматычнымі адносінамі паміж часткамі. Назавіце гэтыя
адносіны. Растлумачце пастаноўку знакаў прыпынку ў сказах. Пабудуйце
схемы сказаў.

    Маё любімае жывёла - кошка. Я з дзяцінства жадаў мець ката. І, нарэшце, мая мара спраўдзілася - у мяне дома з'явіўся сіямскі кот Кузя. У Кузі светла-карычневая мыска, цёмныя вушкі, лапкі і доўгі паласаты хвост; гнуткае падоўжанае цела, вялікая круглая галава, на пысачцы шчаціністыя вусы, бародка і ярка-блакітныя вочы. Колер вачэй мяняецца, калі ён злуецца ці пагражае, зрэнкі становяцца то чырвоныя, то зялёныя. Вушы ў ката заўсёды напагатове; яны ўлоўліваюць найменшы шоргат.
Кузя - жывёла капрызное. Калі ў яго добры настрой, ён гуляе, дазваляе сябе гладзіць, дазваляе іншаму жывёле ёсць са сваёй міскі, але калі ў яго дрэнны настрой, ён папярэджвае аб гэтым своеасаблівым мяўканнем, тады яго лепш не чапаць. Кузя сур'ёзны, змагарных кот. Калі мы былі ў вёсцы, ён біўся з усімі катамі. Першым у бойку ён не ўступае. Спачатку ён як бы папярэджвае: вые агідным голасам. Амаль на сто восемдзесят градусаў паварочвае шыю; шэрсць у яго ўстае дыбарам, а хвост "ператвараецца" ў разбэшчаную шчаціністую шчотку. Жалю да суперніка ў яго няма. Ён б'ецца да таго часу, пакуль праціўнік не звернецца ва ўцёкі. Кузя - вельмі разумны кот. Ён навучыўся лапамі адкрываць халадзільнік; дзверцы шаф. Калі ўваходныя дзверы не зачыненая на замок, то ён будзе вісець на ручцы да таго часу, пакуль дзверы не адкрыецца. Кузя любіць глядзець тэлевізар, паляваць на яшчарак, жаб, птушак. І ўсё ж ён вельмi добры кот і любіць сваіх гаспадароў. Мне вельмі падабаецца наш кот.

Прочитал твою статью в «Известиях» «Почему Макаревича необходимо наказать». Расстроился страшно. Оказывается, немолодым людям вообще нельзя играть на гитаре. Вот те раз. Книжки-то хоть писать можно?

Эдичкка, дорогой, зачем ты мне грубишь? «Дурень», «оболтус» — ну что это за слова? Во дворе за такие слова морду били. Не помнишь? Я помню.

Эдичка, зачем ты множишь уже подтухшую ложь про мой вояж на Украину? Ведь знаешь, что вранье, а множишь. А если вдруг не знаешь — может, сначала поинтересоваться? Или тебя так печалит моя известность? Ты же так и написал: «Он, к сожалению, известен.» Тут правда — у меня с этим лучше получилось. Причем наш возраст не позволяет надеяться, что это соотношение изменится. При таком раскладе на книжках, конечно, не заработаешь. В «Известиях» за вранье хорошо платят?

И самое интересное — про андропаузу. У тебя ровно полстатьи посвящено этому феномену. Ну конечно — кому как не тебе, имеющему беспримерный опыт минета у черных парней на улицах Нью-Йорка, разбираться в таких тонких вещах? Я, кстати, могу предоставить тебе это удовольствие — я, конечно, не черненький, но надо же и беленького попробовать. Или уже приходилось?

Кстати, посмотрим, как у меня с андропаузой.

Появляйся, шалунишка.

Андрей Макаревич