8. Адзначце сказы з недапасаванымі азначэннямі: 1) Веснавая цёплая ноч толькі што апранула
зямлю i раскідала свае таемныя чары...
2) Дальнiя хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой.
3) Пракоп не мог не паддацца жаданню прысесці
на гладка спілаваным пні.
4) Гукі песні смела ўразаліся ў цішыню ночы і
бойка плылі за рэчку.
5) Па вузкім травяністым беразе вузенькая
сцежачка вяла да прымкнутага чоўна.
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.