78. Прачытайце тэкст. Калі фотаздымкі стано
вяцца творамі мастацтва?
Фатаграфія
да прахо
ку. На
прымеце, якая
упкі. Назавіце
таграфія - малюнак святлом. Промні свят
праходзяць праз аб'ектыў і ўтвараюць карцін-
На першы погляд, фатаграфія
ляд, фатаграфія - звычайнае
юстраванне чалавека і навакольнага свету.
ак, калі фатографу ўдаецца ўразіць, усхва-
аць гледача, тады яго фотаздымкі становяц-
творамі мастацтва (Па матэрыялах часопіса
адлюстра
Аднак, калі
слупка.
ляваць гл
вясну ў вер-
«Вясёлка»).
ць?
спішыце. Знайдзіце і падкрэсліце сказ, у якім усе сло-
вы называюць прадметы.
Якія з выдзеленых слоў называюць прадметы, а
кія - дзеянні прадметаў? Знайдзіце сярод іх аднака-
ранёвыя словы.​

 Мінулае - настаўнік!
Мінулае нас часта вучыць як жыць цяпер. Нам трэба вучыцца на памылках. На сваіх і чужых.Ёсць шмат розных прымавак на гэтую тэму. Вось адна з іх: Разумны вучыцца на чужых памылках, а дурань на сваіх.Аднак разумным можна лічыць і таго хто змог навучыцца на сваіх памылках і больш іх не повторять.Однако мамым лепшым будзе не толькі вучыцца на сваіх памылках, але і пераймаць чужы вопыт.Мінулае нас шмат чаму вучыць ... Нам трэба запамінаць свае памылкі і перадаваць вопыт ад іх іншым. Бо гэта адна з мэтаў нашага жыцця! Мінулае - добрый настаўнік!

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)