Только и изменяй на i. И про у краткое не забывай. З задавальненнем я прачытау твор Змитрака Бядули "Бондар". У им расказваецца аб "залатых рук" майстры Даниле и яго жонцы Аудоцци. Стары Данила у апавяданни аписваецца як не проста бондар, а вялики мастак сваёй справы. Кали ён садзиуся майстраваць свае вырабы, усё навокал замирала. Гэты чалавек уваходзиу у нейки транс, забывау аб ежы, сне и аб усём, што тварылася навокал. Ён амаль сусездеу выправажау з хаты, каб не перашкоджвали яго працы. Глядзець на працэс узникнення лыжак, начовак и иншых пасудзин магла тольки яго жонка Аудоцця. У их не было дзяцей и жонка жыла цикавасцю Данилы. Як адгалосак, як цень свайго мужа, радавалася яго радасцями, гаравала яго горам. Аудоцця у творы - вельми симпатычны персанаж. Гэта вобраз - прыклад беларуская жанчыны у сям'и. Бондар Данила быу сучасным мастаком свайго рамяства. Яго не цикавили грошы, тольки творчасць. Мастацтва гэтага тварца магло знайсци выйсце далей яго акружэння. Душу и помыслы вяликага майстра аднавяскоуцы уразумець не магли (так яму здавалася), а знатныя паны не цикаилися и не захаплялися творами Бондара. Даступнай мовай Змитрок Бядуля данёс да чытача вобраз свайго литаратурнага героя, яго помыслы, яго думки. Гэты творпрымусиу мяне задумацца аб жыцци, аб яго цэннасцях. Не трэба замыкацца у сабе, падтрымку ва усим неабходна шукаць у акружаючых людзях. А свой талент и жыццёвый вопыт перадаваць другим и не хаваць у сабе. только на i беларускае замянi
Беларусь... Як шмат значыць гэтае слова для нас — яе дзяцей. Тэта і родныя, знаёмыя з дзяцінства краявіды, і прыгожыя, працавітыя, сціплыя людзі. Гэта і родны дом, у якім нарадзіўся, і мілагучная маміна мова, і сцежка, па якой пайшоў упершыню, і клёкат буслоў... Усё гэта і шмат чаго іншага — «Беларусь мая сінявокая». Жывём мы на гэтай чароўнай, багатай зямлі і за штодзённымі клопатамі не зауважаем яе хараства, прывыкаем да ўсёй гэтай прыгажосці. I па-сапраўднаму адчуваем Радзіму толькі ўдалечыні ад яе. Як хочацца тады пачуць гучанне роднай мовы, убачыць роднае неба, удыхнуць роднага паветра. Вось ужо некалькі гадоў мы з класам ездзім улетку на адпачынак у Балгарыю. Там прыгожа, весела і цікава. Але на радзіме ўсё-такі і дыхаецца лягчэй, і смяецца весялей, і спіцца мацней. I я ведаю, чаму: я — дома. Гэта —мае. I разумею перажыванні М. Багдановіча ў вершы «На чужыне»:
Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць,— Маркотна між іх я хаджу адзінок, Аж бачу — мне сіняй галоўкай ківае Наш ровны, забыты ў цяні васілёк.
Радзіма — не толькі родная краіна чалавека, дзе ён жыве, а гістарычная, культурная спадчына яго народа. Беларусь — зямля нашых продкаў, багатая на падзеі і імёны. Асновай жа духоўнага скарбу людзей, іх творчасці з'яўляецца родная мова. Мова — не толькі сродак зносін, але і жывая гісторыя, бо ў ей знайпілі адлюстраванне ўсе падзеі чалавечага жыцця. Многія выдатныя сыны Беларусі апявалі яе ў сваіх вершах. Але ёсць у нашай краіне і патрыёты — людзі, якія паважаюць Бацькаўшчыну, з болем пішуць пра яе становішча. Гэта перш за ўсё беларускія паэты і пісьменнікі. Сярод іх — Ніл Сымонавіч Гілевіч.
Пакуль паэты будуць пець — Не быць Радзіме безыменной, Зямлі бацькоў — не анямець...
Дай Божа, каб гэта сапраўды было так! Каб мы, беларусы, маглі ганарыцца не толькі сваей краінай, але і сваей мовай.
З задавальненнем я прачытау твор Змитрака Бядули "Бондар". У им расказваецца аб "залатых рук" майстры Даниле и яго жонцы Аудоцци.
Стары Данила у апавяданни аписваецца як не проста бондар, а вялики мастак сваёй справы. Кали ён садзиуся майстраваць свае вырабы, усё навокал замирала. Гэты чалавек уваходзиу у нейки транс, забывау аб ежы, сне и аб усём, што тварылася навокал. Ён амаль сусездеу выправажау з хаты, каб не перашкоджвали яго працы. Глядзець на працэс узникнення лыжак, начовак и иншых пасудзин магла тольки яго жонка Аудоцця. У их не было дзяцей и жонка жыла цикавасцю Данилы. Як адгалосак, як цень свайго мужа, радавалася яго радасцями, гаравала яго горам. Аудоцця у творы - вельми симпатычны персанаж. Гэта вобраз - прыклад беларуская жанчыны у сям'и.
Бондар Данила быу сучасным мастаком свайго рамяства. Яго не цикавили грошы, тольки творчасць. Мастацтва гэтага тварца магло знайсци выйсце далей яго акружэння. Душу и помыслы вяликага майстра аднавяскоуцы уразумець не магли (так яму здавалася), а знатныя паны не цикаилися и не захаплялися творами Бондара.
Даступнай мовай Змитрок Бядуля данёс да чытача вобраз свайго литаратурнага героя, яго помыслы, яго думки. Гэты творпрымусиу мяне задумацца аб жыцци, аб яго цэннасцях. Не трэба замыкацца у сабе, падтрымку ва усим неабходна шукаць у акружаючых людзях. А свой талент и жыццёвый вопыт перадаваць другим и не хаваць у сабе. только на i беларускае замянi
Жывём мы на гэтай чароўнай, багатай зямлі і за штодзённымі клопатамі не зауважаем яе хараства, прывыкаем да ўсёй гэтай прыгажосці. I па-сапраўднаму адчуваем Радзіму толькі ўдалечыні ад яе. Як хочацца тады пачуць гучанне роднай мовы, убачыць роднае неба, удыхнуць роднага паветра.
Вось ужо некалькі гадоў мы з класам ездзім улетку на адпачынак у Балгарыю. Там прыгожа, весела і цікава. Але на радзіме ўсё-такі і дыхаецца лягчэй, і смяецца весялей, і спіцца мацней. I я ведаю, чаму: я — дома. Гэта —мае. I разумею перажыванні М. Багдановіча ў вершы «На чужыне»:
Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць,—
Маркотна між іх я хаджу адзінок,
Аж бачу — мне сіняй галоўкай ківае
Наш ровны, забыты ў цяні васілёк.
Радзіма — не толькі родная краіна чалавека, дзе ён жыве, а гістарычная, культурная спадчына яго народа. Беларусь — зямля нашых продкаў, багатая на падзеі і імёны. Асновай жа духоўнага скарбу людзей, іх творчасці з'яўляецца родная мова.
Мова — не толькі сродак зносін, але і жывая гісторыя, бо ў ей знайпілі адлюстраванне ўсе падзеі чалавечага жыцця. Многія выдатныя сыны Беларусі апявалі яе ў сваіх вершах.
Але ёсць у нашай краіне і патрыёты — людзі, якія паважаюць Бацькаўшчыну, з болем пішуць пра яе становішча. Гэта перш за ўсё беларускія паэты і пісьменнікі. Сярод іх — Ніл Сымонавіч Гілевіч.
Пакуль паэты будуць пець —
Не быць Радзіме безыменной,
Зямлі бацькоў — не анямець...
Дай Божа, каб гэта сапраўды было так! Каб мы, беларусы, маглі ганарыцца не толькі сваей краінай, але і сваей мовай.