342. Прачытайце тэкст. Вызначце яго тэму і асноўную думку. Коль ў тэксце падтэм?
Настаўніца ўзняла смычок, і палілася павольная музыка.
Музыка ахутвала кожнага пяшчотн.., чароўн.. покрывам,
выклікала ў душы маляўніч.. карціны. Аднаму бачылася, як
на сонцы струменi празрыст.. крынічн.. вады. Другому
чулася, як шумяць вяршалінамі зялён.. дубровы. Трэцяя ўяўляла,
як танцуе на вялік.. квяціст.. лузе, а наўкол у такт музыцы
Ківаюць галоўкамі кветкі. Чацвёртаму здавалася, што ён бяжыць
па неабсяжн.. полі, на якім каласіцца залат.. жыта. Душа пятага
бруяцца
ляцела ў высок.. сін..-сін.. небе сярод бел..-бел.. аблокаў.
разносяцца гукі, падобныя да рыпeння старых дзвярэй. Проста
І толькі Віцька, які заткнуў вушы, быў упэўнены, што наўкол
над Віцькавай кватэрай жыла дзяўчынка, якая нядаўна пачала
вучыцца іграць на скрыпцы. І яе музыка нагадвала хлопчыку
якраз такія гукі. Штодзённыя заняткі мале
для Віцькі пакутай​

Тема сочинения Моя подруга Елена. У меня есть верная подруга с красивым именем Елена. Она невысокая на рост, кареглазая, чернобровая. На белом лице едва заметные веснушки. Большие карие глаза обрамлены длинными пушистыми ресницами. Из уст никогда не сходит веселая улыбка. Когда она смеется, ее немного курносенький нос смешно сморщивается. Она очень опрятная: платьице на ней выглажено, в портфеле всегда все аккуратно составлено. Елена - искренняя подруга. Между нами никогда нет секретов. Вдвоем мы читаем книжки, ходим в библиотеку, готовим домашние задачи. Когда я болею, она всегда приходит ко мне после уроков, рассказывает о школе, о своих приключениях. Но интереснейшее она рассказывает о новых прочитанных книжках. Тогда в ее глазах вспыхивает какой-либо странный огонек. И хочется слушать ее, слушать без конца. Елена не сторонится работы и, только что придет домой со школы, сразу прибирает в комнате. Я очень люблю свою подругу за ее чуткость, доброжелательность, душевную чистоту.

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.