Невысокага росту егер, хударлявы, ссутулены, з кароткімі рыжымі вусамі і рэдкай бародкай, быў падобны на сапраўдна-га лесавічка. Пад старым разгалістым дубам, што рос на палян-цы, ён ціхім голасам даваў парады фатографу:
— Вунь там, за бродам, пачынаецца вялікі імшарнік. Апранай гумавыя боты, каб не падмачыцца. За бродам будзе мысок дубровы... За ім пачынаецца балота. Каля мыска якраз і б'юцца на світанні ласі. Толькі асцярожна... Днямі адна наша жанчына збірала журавіны, Напаў на яе лось... Яна так перапужалася, што і не помніць, як з балота выбралася. Будзь асцярожны, бо хто ведае, што ў галаве раз'юшанага лася. Калі што не так — хутчэй на дрэва. Не шумі, бо лось можа з'явіцца нечакана...
Задоўга да світання ён перабраўся праз брод і прытаіўся за невялікім стажком каля ўзлесся. Тут, на выкашаных прагалі-нах між кустоў алешніку і лазы, сыходзіліся на бойку ласі.
Прыхінуўшыся да стажка, фатограф і не прыкмеціў, як за-драмаў. Абудзіў яго голас. Здавалася, што нехта заблудзіўся ў балоце і гукае прыглушаным хрыплаватым голасам, просіць дапамагчы.
Дрымоту як рукой зняло. Фатограф закінуў сумку з фота-апаратам за спіну і, адгукваючыся, пайшоў напрасткі праз ба-лота. Раптам голас прагучаў у другім баку. Фатограф спыніў-ся — ці не мроіцца яму. Прыслухаўся. Прайшоў мо якіх сто метраў і стаў як укопаны. Перад ім, як здані, выплылі з тума-ну два вялізныя ласі. Апусціўшы галовы, выставіўшы наперад галінастыя рогі, яны на нейкае імгненне знямелі і стаялі неру-хома. Потым кінуліся адзін на аднаго.
Стукнуліся рогі аб рогі, затрашчалі. Звяры ўпіраліся, разва-рочвалі капытамі купіны, мох — хто каго перасіліць. Але ніво-дзін не здаваўся. Вось ласі ўпалі на калені. Потым падхапіліся, адбеглі трохі і зноў кінуліся адзін на аднаго. Зноў затрашчалі рогі.
Здавалася, барацьба ішла не на жыццё, на смерць.
Але вось адзін супернік не вытрымаў націску і пахіснуўся. Гэтага было дастаткова. Другі мацней націснуў і паваліў яго. Пераможаны не паспеў падняцца, як атрымаў яшчэ ўдар.
Хутчэй трэба ратавацца, уцякаць. Лось падхапіўся і з усіх ног падаўся прэч. Пераможца пагнаўся за ім.
Фатограф стаяў як зачараваны і не мог уцяміць, што перад ім было — сон ці ява. Захоплены незвычайным відовішчам, ён забыўся, дзеля чаго сюды прыйшоў.
Зноў пачуўся стогн. Толькі цяпер фатограф зразумеў, што гэта быў баявы кліч лася.
Фатограф асцярожна крануўся на ласіны стогн. Неўзабаве ён выйшаў на невялікі грудок, дзе расло некалькі маладых дубкоў. Ласі раўлі, стагналі навокал, але не трапляліся на вочы.
Фатограф пасмялеў, перастаў асцерагацца, страціў піль-насць. Ён спыніўся каля пня, дастаў з кішэні цыгарэты...
Лось з'явіўся нечакана, быццам здань. Апусціўшы галаву, выставіўшы рогі, звер пёр напралом.
Фатограф схапіў апарат, але не паспеў пстрыкнуць затво-рам: вельмі ж хутка скарачалася адлегласць паміж ім і ласём. Тады ён сарваўся і куляю даляцеў да дубка і, як тая рысь, хут-ка і спрытна ўзабраўся на дрэва.
Лось горда ўзняў галаву і павярнуў назад.
Ён і сапраўды перамог: слабейшы ўцёк ад яго.
Праз хвіліну, другую быў чуваць у імшарніку стогн: лось выклікаў на бой таго, хто яшчэ хацеў памерацца з ім сваёю сілаю. (491 слова)
Тата, татачка, ты ведаеш, ты самы важны для мяне чалавек. Табе здаецца, што ты не важней, чым мама, але гэта не так. Ты самы важны і мама важная, вы абодва.
Твой пах, гэтак жа як і мамчын, назаўжды будзе са мной, прашыты ў мае нейроны як родны. Твой клопат, твая абарона будзе маім тылам пажыццёвым. Твой погляд, тое, як ты глядзіш на мяне, будзе маёй жаночай лёсам.
Я хачу папрасіць цябе, татачка. Калі я пачну падрастаць і заўважу цябе як іншага, адрознага ад мяне і мамы чалавека-мужчыну. І калі на мяне прыйдзе, як прыліў, любоў да цябе: такому прыгожаму, мужнаму, самаму лепшаму, роднаму, самому прыгожага мужчыну на зямлі. Калі я ўсім заяўлю, што толькі за цябе выйду замуж, калі буду бегчы да цябе насустрач, раскінуўшы рукі, ежа ад захаплення нават пасля нядоўгай расстання. Буду караскацца да цябе на калені, абдымаць за шыю і гладзіць твой твар, шчасліва заміраць ў цябе на грудзях. Калі ласка, я хачу, што б ты зразумеў ...
Гэта будзе самае прыгожае для мяне час, тата. Гэта будзе час росквіту патэнцыялу маёй любові, маёй здольнасці кахаць мужчыну даверна, шчыра, усім сэрцам, усёй душой. Мне будзе вельмі-вельмі важная твая ўзаемнасць ў гэтай велізарнай, акіянічнай маёй любові да цябе. Я буду няўмела какетнічаць з табой, правяраць тваю рэакцыю на мяне: якая я для цябе, ці любіш ты мяне, любуешся Ці ты сабой, прыгожую я табе за. Калі ласка, татачка, не спалохалася маіх пачуццяў да цябе, не заблытацца ў сваіх пачуццях да мяне. Калі ты застанешся маім татам, мужам і каханым мужчынам маёй мамы і не спакуса на маю чыстую і нявінную любоў да цябе, то я атрымаю вельмі важную і галоўную сілу ў сваім жыцці. Ні адзін мужчына не зможа выкарыстаць мяне і маю любоў мне на шкоду. Я гэтага не дазволю. Я змагу сябе абараніць. Гэта будзе самы лепшы твой абярэг, самая ўстойлівая абарона, якую ты зможаш мне даць, калі ты, зіхатлівымі вачамі гледзячы на мяне, любуючыся мной, скажаш: «Ты такая ў мяне прыгожая, самая лепшая на свеце. Я вельмі люблю цябе, дачка. Хлопцы будуць губляць галаву, гледзячы на цябе. Якія ў нас з мамай выдатныя дзеці атрымліваюцца. » Ты так скажаш і абдымеш маму, пацалуеш яе.
Я разумею, што вы разам і гэта стане яшчэ адной маёй сілай. Я разумею, што ты любіш мяне так жа моцна, як я цябе. І гэтая бяспечная, моцная любоў назаўсёды отпечается ў маім сэрцы і будзе берагчы мяне ва ўсіх адносінах з маімі будучымі мужчынамі.
Невысокага росту егер, хударлявы, ссутулены, з кароткімі рыжымі вусамі і рэдкай бародкай, быў падобны на сапраўдна-га лесавічка. Пад старым разгалістым дубам, што рос на палян-цы, ён ціхім голасам даваў парады фатографу:
— Вунь там, за бродам, пачынаецца вялікі імшарнік. Апранай гумавыя боты, каб не падмачыцца. За бродам будзе мысок дубровы... За ім пачынаецца балота. Каля мыска якраз і б'юцца на світанні ласі. Толькі асцярожна... Днямі адна наша жанчына збірала журавіны, Напаў на яе лось... Яна так перапужалася, што і не помніць, як з балота выбралася. Будзь асцярожны, бо хто ведае, што ў галаве раз'юшанага лася. Калі што не так — хутчэй на дрэва. Не шумі, бо лось можа з'явіцца нечакана...
Апоўначы фатограф абуў гумавыя боты, апрануў ватоўку. Зарадзіў апарат.
Задоўга да світання ён перабраўся праз брод і прытаіўся за невялікім стажком каля ўзлесся. Тут, на выкашаных прагалі-нах між кустоў алешніку і лазы, сыходзіліся на бойку ласі.
Прыхінуўшыся да стажка, фатограф і не прыкмеціў, як за-драмаў. Абудзіў яго голас. Здавалася, што нехта заблудзіўся ў балоце і гукае прыглушаным хрыплаватым голасам, просіць дапамагчы.
Дрымоту як рукой зняло. Фатограф закінуў сумку з фота-апаратам за спіну і, адгукваючыся, пайшоў напрасткі праз ба-лота. Раптам голас прагучаў у другім баку. Фатограф спыніў-ся — ці не мроіцца яму. Прыслухаўся. Прайшоў мо якіх сто метраў і стаў як укопаны. Перад ім, як здані, выплылі з тума-ну два вялізныя ласі. Апусціўшы галовы, выставіўшы наперад галінастыя рогі, яны на нейкае імгненне знямелі і стаялі неру-хома. Потым кінуліся адзін на аднаго.
Стукнуліся рогі аб рогі, затрашчалі. Звяры ўпіраліся, разва-рочвалі капытамі купіны, мох — хто каго перасіліць. Але ніво-дзін не здаваўся. Вось ласі ўпалі на калені. Потым падхапіліся, адбеглі трохі і зноў кінуліся адзін на аднаго. Зноў затрашчалі рогі.
Здавалася, барацьба ішла не на жыццё, на смерць.
Але вось адзін супернік не вытрымаў націску і пахіснуўся. Гэтага было дастаткова. Другі мацней націснуў і паваліў яго. Пераможаны не паспеў падняцца, як атрымаў яшчэ ўдар.
Хутчэй трэба ратавацца, уцякаць. Лось падхапіўся і з усіх ног падаўся прэч. Пераможца пагнаўся за ім.
Фатограф стаяў як зачараваны і не мог уцяміць, што перад ім было — сон ці ява. Захоплены незвычайным відовішчам, ён забыўся, дзеля чаго сюды прыйшоў.
Зноў пачуўся стогн. Толькі цяпер фатограф зразумеў, што гэта быў баявы кліч лася.
Фатограф асцярожна крануўся на ласіны стогн. Неўзабаве ён выйшаў на невялікі грудок, дзе расло некалькі маладых дубкоў. Ласі раўлі, стагналі навокал, але не трапляліся на вочы.
Фатограф пасмялеў, перастаў асцерагацца, страціў піль-насць. Ён спыніўся каля пня, дастаў з кішэні цыгарэты...
Лось з'явіўся нечакана, быццам здань. Апусціўшы галаву, выставіўшы рогі, звер пёр напралом.
Фатограф схапіў апарат, але не паспеў пстрыкнуць затво-рам: вельмі ж хутка скарачалася адлегласць паміж ім і ласём. Тады ён сарваўся і куляю даляцеў да дубка і, як тая рысь, хут-ка і спрытна ўзабраўся на дрэва.
Лось горда ўзняў галаву і павярнуў назад.
Ён і сапраўды перамог: слабейшы ўцёк ад яго.
Праз хвіліну, другую быў чуваць у імшарніку стогн: лось выклікаў на бой таго, хто яшчэ хацеў памерацца з ім сваёю сілаю. (491 слова)
Объяснение:
Тата, татачка, ты ведаеш, ты самы важны для мяне чалавек. Табе здаецца, што ты не важней, чым мама, але гэта не так. Ты самы важны і мама важная, вы абодва.
Твой пах, гэтак жа як і мамчын, назаўжды будзе са мной, прашыты ў мае нейроны як родны. Твой клопат, твая абарона будзе маім тылам пажыццёвым. Твой погляд, тое, як ты глядзіш на мяне, будзе маёй жаночай лёсам.
Я хачу папрасіць цябе, татачка. Калі я пачну падрастаць і заўважу цябе як іншага, адрознага ад мяне і мамы чалавека-мужчыну. І калі на мяне прыйдзе, як прыліў, любоў да цябе: такому прыгожаму, мужнаму, самаму лепшаму, роднаму, самому прыгожага мужчыну на зямлі. Калі я ўсім заяўлю, што толькі за цябе выйду замуж, калі буду бегчы да цябе насустрач, раскінуўшы рукі, ежа ад захаплення нават пасля нядоўгай расстання. Буду караскацца да цябе на калені, абдымаць за шыю і гладзіць твой твар, шчасліва заміраць ў цябе на грудзях. Калі ласка, я хачу, што б ты зразумеў ...
Гэта будзе самае прыгожае для мяне час, тата. Гэта будзе час росквіту патэнцыялу маёй любові, маёй здольнасці кахаць мужчыну даверна, шчыра, усім сэрцам, усёй душой. Мне будзе вельмі-вельмі важная твая ўзаемнасць ў гэтай велізарнай, акіянічнай маёй любові да цябе. Я буду няўмела какетнічаць з табой, правяраць тваю рэакцыю на мяне: якая я для цябе, ці любіш ты мяне, любуешся Ці ты сабой, прыгожую я табе за. Калі ласка, татачка, не спалохалася маіх пачуццяў да цябе, не заблытацца ў сваіх пачуццях да мяне. Калі ты застанешся маім татам, мужам і каханым мужчынам маёй мамы і не спакуса на маю чыстую і нявінную любоў да цябе, то я атрымаю вельмі важную і галоўную сілу ў сваім жыцці. Ні адзін мужчына не зможа выкарыстаць мяне і маю любоў мне на шкоду. Я гэтага не дазволю. Я змагу сябе абараніць. Гэта будзе самы лепшы твой абярэг, самая ўстойлівая абарона, якую ты зможаш мне даць, калі ты, зіхатлівымі вачамі гледзячы на мяне, любуючыся мной, скажаш: «Ты такая ў мяне прыгожая, самая лепшая на свеце. Я вельмі люблю цябе, дачка. Хлопцы будуць губляць галаву, гледзячы на цябе. Якія ў нас з мамай выдатныя дзеці атрымліваюцца. » Ты так скажаш і абдымеш маму, пацалуеш яе.
Я разумею, што вы разам і гэта стане яшчэ адной маёй сілай. Я разумею, што ты любіш мяне так жа моцна, як я цябе. І гэтая бяспечная, моцная любоў назаўсёды отпечается ў маім сэрцы і будзе берагчы мяне ва ўсіх адносінах з маімі будучымі мужчынамі.
Объяснение: