Буквально на днях, я прогуливался со своими лучшими друзьями в парке, а мне на встречу шла одна очень милая девочка с собачкой. Про эту девочку я и хочу написать своё сочинение.
Когда девочка подходила ко мне всё ближе и ближе, то мой взгляд бросился на милейшего миленького карманного пса на длинном поводке бежавший по газону. Он был очень активен бегал, прыгал и видимо игрался со своей любимой игрушкой, его порода называется йоркширский терьер. Эта милая девочка выглядела с ним тоже бодрой и весёлой.
Девочка же шла легкой походкой и в её ушах были цветные наушники из них играла музыка, обута была в красные модные ботинки, а сверху до пояса была куртка на спине висел красивый рюкзак. Она по внешнему виду била моего возраста, поэтому так мне запомнилась, и я хотел бы с ней познакомиться, когда увижу в следующий раз!
Не кожнаму чалавеку ўласцівае пачуццё маралі. У апавяданне Змiтра Бядулi "На каляды к сыну" праблема маралі стаіць востра ў вобразах Тэкли і Лаўрука . Нельга казаць, што Тэкля добрая жанчына, а яе сын дрэнны чалавек, якога сапсавалі грошы і ўлада. У апавяданне Тэкля выступае ў ролі ахвяры, а яе сын у ролі злыдня, але я не магу пагодзіцца з гэтым. Тэкля душы не чула ў сваім сыне, ён быў яе адзінай надзеяй, той думкай, якая грэла яе ў шэрыя будні. Але на што меркавала яна, калі аддала свайго дзесяцігадовага сына на выхаванне да пана Шчубальскага. Адпачатку было ясна, што хлопчык будзе ўсе далей аддаляцца ад сваёй роднай сям'і. Лаўрук радзей стаў ліставаць, калі прыязджаў у госці, то ён ужо тады сароміўся сваіх бацькоў. У пана Шчубальскага не было дзяцей, таму ён выхоўваў і гадаваў яго, як уласнага сына. Так ці інакш хлопчык пераняў стыль жыцця пана. Нельга асуджаць Лаўрука за яго паводзіны, бо ён быў зусім маленькім хлопчыкам, у яго закладвалі каштоўнасці, якія не супадалі з каштоўнасцямі яго бацькоў. Перад яго вачыма было іншае жыццё, іншыя адносiны. Момант, калі Тэкля прыходзіць да сына, а ён кліча яе жабрачкай - балючы момант, сутыкнуліся два дасканала розныя светы, якія б не перасекліся, калі б Тэкля не была маткай ужо чужога, але такога роднага адваката Лаўрука. У нашым жыцці нам так ці інакш сорамна за свае паводзіны, за паводзіны сваіх родных. Ніколі не трэба асуджаць людзей, бо мы не ведаем як бы павялі сябе самі.
Буквально на днях, я прогуливался со своими лучшими друзьями в парке, а мне на встречу шла одна очень милая девочка с собачкой. Про эту девочку я и хочу написать своё сочинение.
Когда девочка подходила ко мне всё ближе и ближе, то мой взгляд бросился на милейшего миленького карманного пса на длинном поводке бежавший по газону. Он был очень активен бегал, прыгал и видимо игрался со своей любимой игрушкой, его порода называется йоркширский терьер. Эта милая девочка выглядела с ним тоже бодрой и весёлой.
Девочка же шла легкой походкой и в её ушах были цветные наушники из них играла музыка, обута была в красные модные ботинки, а сверху до пояса была куртка на спине висел красивый рюкзак. Она по внешнему виду била моего возраста, поэтому так мне запомнилась, и я хотел бы с ней познакомиться, когда увижу в следующий раз!
Праблема маральнага выбару.
Не кожнаму чалавеку ўласцівае пачуццё маралі. У апавяданне Змiтра Бядулi "На каляды к сыну" праблема маралі стаіць востра ў вобразах Тэкли і Лаўрука . Нельга казаць, што Тэкля добрая жанчына, а яе сын дрэнны чалавек, якога сапсавалі грошы і ўлада. У апавяданне Тэкля выступае ў ролі ахвяры, а яе сын у ролі злыдня, але я не магу пагодзіцца з гэтым. Тэкля душы не чула ў сваім сыне, ён быў яе адзінай надзеяй, той думкай, якая грэла яе ў шэрыя будні. Але на што меркавала яна, калі аддала свайго дзесяцігадовага сына на выхаванне да пана Шчубальскага. Адпачатку было ясна, што хлопчык будзе ўсе далей аддаляцца ад сваёй роднай сям'і. Лаўрук радзей стаў ліставаць, калі прыязджаў у госці, то ён ужо тады сароміўся сваіх бацькоў. У пана Шчубальскага не было дзяцей, таму ён выхоўваў і гадаваў яго, як уласнага сына. Так ці інакш хлопчык пераняў стыль жыцця пана. Нельга асуджаць Лаўрука за яго паводзіны, бо ён быў зусім маленькім хлопчыкам, у яго закладвалі каштоўнасці, якія не супадалі з каштоўнасцямі яго бацькоў. Перад яго вачыма было іншае жыццё, іншыя адносiны. Момант, калі Тэкля прыходзіць да сына, а ён кліча яе жабрачкай - балючы момант, сутыкнуліся два дасканала розныя светы, якія б не перасекліся, калі б Тэкля не была маткай ужо чужога, але такога роднага адваката Лаўрука. У нашым жыцці нам так ці інакш сорамна за свае паводзіны, за паводзіны сваіх родных. Ніколі не трэба асуджаць людзей, бо мы не ведаем як бы павялі сябе самі.