Жыццёвая мудрасць і душэўная прыгажосць дзядзькі Антося (па паэме Якуба Коласа "Новая зямля") Паэма «Новая зямля» была распачата Якубам Коласам у Мінскім астрозе. Там былі напісаны асноўныя раздзелы паэмы, сярод якіх і раздзел «Дзядзька-кухар». Тут аўтар расказвае пра сяброўства лесніковых дзяцей з дзядзькам Антосем, які аднойчы вырашыў здзівіць пляменнікаў новымі прысмакамі — клёцкамі з бярозавым сокам. Аднак нічога добрага ў дзядзькі-кухара не атрымалася. Кожны радок раздзела насычаны гумарам, дасціпным жартам, лагодным смехам. Таму і чытаецца ён лёгка, як бы на адным дыханні. Прыцягальным і захапляльным вобразам у раздзеле з’яўляецца вобраз дзядзькі Антося. Дзядзька Антось — увасабленне сілы і таленту людзей з народа. Вызначальныя рысы яго характару — бязмежная дабрыня, спагадлівасць, шчырасць, ветлівасць, дапытлівасць, лёгкая іронія ў стаўленні да жыццёвых праяў. Яны раскрываюцца ваучынках, паводзінах героя, а таксама ў партрэтнай характарыстыцы:
Ён невысок, не надта ёмак, Ды карчавіты і няўломак, А волас мае цёмна-русы, І зухаўскія яго вусы... А вочы шэры, невялічкі, Глядзяць прыветна, як сунічкі... То смех, пго хіпграсць з іх бліскае, То дабратпа, але якая!
Дзядзька зачароўвае нас непасрэднасцю сваёй натуры, адкрытасцю душы, шчырасцвэ. Ён — прыроджаны штукар, весяльчак, забаўнік, чалавек, востры на слова, які любіць пажартаваць. Мова яго каларытная, яркая, багатая на прыказкі і прымаўкі. Уласнае кухарскае «вынаходніцтва» самакрытычна ацэньваецца такімі словамі: «Паскудства, брат, і не пытайся!» У гумары Антося, у яго жартах, у шматлікіх афарызмах выяўляецца мудрасць і дасціпнасць народа, яго розум і духоўная прыгажосць. А як цудоўна ўмее дзядзька расказваць казкі, апісваць розныя здарэнні. Дзеці яго слухаюць з захапленнем. Антось любіць дзяцей, добра ведае іх псіхалогію, інтарэсы, патрэбы, гаворыць з імі, як з дарослымі, раіцца, спрачаецца. Ён іх дарадчык, настаўнік і суддзя:
І дзядзька майстар быў на штукі, І быў механік на ўсе рукі: І дудку скруціць вам, і стрэлку, І нарысуе нават елку... Дык і не дзіва, што любілі, Што на руках яго насілі.
Мне вельмі спадабаўся гэты раздзел паэмы,чытаць які было цікава і смешна.
“Евгений Онегин” — самое задушевное произведение Пушкина. Главные герои этого романа — Онегин и Татьяна. В лице Татьяны Пушкин воспроизвел русскую женщину. Она любила своих родных, но не открывала им никогда внутренний мир своей души, что-то ей подсказывало, что они люди другого мира, они ее не поймут. Натура Татьяны немногосложна, но глубока и сильна. Ее задумчивость была подругой с колыбельных дней, ее жизнь была однообразна. И первое сильнейшее чувство любви она испытала к Онегину. Сказать словами ему об этом она не могла. Татьяна ощущала огромный страх за свои чувства, но, не смирившись с ними, она написала письмо к Онегину:
Я к вам пишу — чего же боле? Что я могу еще сказать?
Так начинается письмо Татьяны. Оно проникнуто жаждой любви, болью, переживаниями. Татьяна пишет о том, что она жила в спокойствии, ничто ее не волновало, душа ее молчала, но в одно мгновение все изменилось, она проснулась и ожила, в ее душе все пело оттого, что к ней пришла любовь, но ей она принесла только страдания. Она жила надеждой, чтоб увидеть Онегина:
Когда б надежду я имела Хоть редко, хоть в неделю раз, В деревне нашей видеть вас...
Она была бы счастливой женой, спокойно, но тем не менее страстно и глубоко любила бы своего мужа, вся отдалась бы своим материнским обязанностям:
Души неопытной волненья Смирив со временем (как знать?), По сердцу я нашла бы друга, Была бы верная супруга И добродетельная мать.
Но никто другой не мог занять ее сердца. Я считаю, сильная, страстная любовь по-настоящему была. И это доказывают дальнейшие строчки из письма:
Ты в сновиденьях мне являлся, Незримый, ты мне был уж мил, Твой чудный взгляд меня томил, В душе твой голос раздавался... Кто ты, мой ангел ли хранитель, Или коварный искуситель: Мои сомненья разреши.
Они наполнены высшими чувствами. Героиня любила искренне, ожидая положительного ответа. Первое, что с ней произошло, когда она увидела его:
Ты чуть вошел, я вмиг узнала, Вся обомлела, запылала И в мыслях молвила: вот он!
Кожны радок раздзела насычаны гумарам, дасціпным жартам, лагодным смехам. Таму і чытаецца ён лёгка, як бы на адным дыханні.
Прыцягальным і захапляльным вобразам у раздзеле з’яўляецца вобраз дзядзькі Антося. Дзядзька Антось — увасабленне сілы і таленту людзей з народа. Вызначальныя рысы яго характару — бязмежная дабрыня, спагадлівасць, шчырасць, ветлівасць, дапытлівасць, лёгкая іронія ў стаўленні да жыццёвых праяў. Яны раскрываюцца ваучынках, паводзінах героя, а таксама ў партрэтнай характарыстыцы:
Ён невысок, не надта ёмак,
Ды карчавіты і няўломак,
А волас мае цёмна-русы,
І зухаўскія яго вусы...
А вочы шэры, невялічкі,
Глядзяць прыветна, як сунічкі...
То смех, пго хіпграсць з іх бліскае,
То дабратпа, але якая!
Дзядзька зачароўвае нас непасрэднасцю сваёй натуры, адкрытасцю душы, шчырасцвэ. Ён — прыроджаны штукар, весяльчак, забаўнік, чалавек, востры на слова, які любіць пажартаваць. Мова яго каларытная, яркая, багатая на прыказкі і прымаўкі. Уласнае кухарскае «вынаходніцтва» самакрытычна ацэньваецца такімі словамі: «Паскудства, брат, і не пытайся!» У гумары Антося, у яго жартах, у шматлікіх афарызмах выяўляецца мудрасць і дасціпнасць народа, яго розум і духоўная прыгажосць.
А як цудоўна ўмее дзядзька расказваць казкі, апісваць розныя здарэнні. Дзеці яго слухаюць з захапленнем. Антось любіць дзяцей, добра ведае іх псіхалогію, інтарэсы, патрэбы, гаворыць з імі, як з дарослымі, раіцца, спрачаецца. Ён іх дарадчык, настаўнік і суддзя:
І дзядзька майстар быў на штукі,
І быў механік на ўсе рукі:
І дудку скруціць вам, і стрэлку,
І нарысуе нават елку...
Дык і не дзіва, што любілі,
Што на руках яго насілі.
Мне вельмі спадабаўся гэты раздзел паэмы,чытаць які было цікава і смешна.
Я к вам пишу — чего же боле?
Что я могу еще сказать?
Так начинается письмо Татьяны. Оно проникнуто жаждой любви, болью, переживаниями. Татьяна пишет о том, что она жила в спокойствии, ничто ее не волновало, душа ее молчала, но в одно мгновение все изменилось, она проснулась и ожила, в ее душе все пело оттого, что к ней пришла любовь, но ей она принесла только страдания. Она жила надеждой, чтоб увидеть Онегина:
Когда б надежду я имела
Хоть редко, хоть в неделю раз,
В деревне нашей видеть вас...
Она была бы счастливой женой, спокойно, но тем не менее страстно и глубоко любила бы своего мужа, вся отдалась бы своим материнским обязанностям:
Души неопытной волненья
Смирив со временем (как знать?),
По сердцу я нашла бы друга,
Была бы верная супруга
И добродетельная мать.
Но никто другой не мог занять ее сердца.
Я считаю, сильная, страстная любовь по-настоящему была. И это доказывают дальнейшие строчки из письма:
Ты в сновиденьях мне являлся,
Незримый, ты мне был уж мил,
Твой чудный взгляд меня томил,
В душе твой голос раздавался...
Кто ты, мой ангел ли хранитель,
Или коварный искуситель:
Мои сомненья разреши.
Они наполнены высшими чувствами.
Героиня любила искренне, ожидая положительного ответа. Первое, что с ней произошло, когда она увидела его:
Ты чуть вошел, я вмиг узнала,
Вся обомлела, запылала
И в мыслях молвила: вот он!